شیرین سخن

من از اون آسمون آبی می خوام

من از اون شبهای مهتابی می خوام

دلم از خاطره های بد جدا

من از اون وقتای بی تابی می خوام

من می خوام یه دسته گل به آب بدم

آرزوهامو به یک حباب بدم

سیبی از شاخه ی حسرت بچینم

بندازم رو آسمون و تاب بدم

گل ایوون بهاره دل من

یه بیابون لاله زاره دل من

مث یک دسته گل اقاقیا

دلم آواز می کنه بیا بیا

تو میری پشت علفها گم میشی

من می مونم و گل اقاقیا

 اینجا کلیک کنید.

 سیب/ سیمین غانم

آتشی ز کاروان جدا مانده

این نشان ز کاروان به جا مانده

یک جهان شرار تنها 

مانده در میان صحرا

به درد خود سوزد

به سوز خود سازد

سوزد از جفای دوران

فتنه و بلای طوفان

فنای او خواهد

به سوی او تازد

من هم ای یاران تنها ماندم

آتشی بودم برجا ماندم

با این گرمی جان در ره مانده حیران

این غم خود به کجا ببرم؟

با این جان لرزان

با این پای لغزان

ره به کجا ز بلا ببرم؟

می سوزم گرچه با بی پروایی

می لرزم بر خود از این تنهایی

  اینجا کلیک کنید

  آتش کاروان/ فاطمه مهلبان

امشب در سر شوری دارم امشب در دل نوری دارم

باز امشب در اوج آسمانم باشد رازی با ستارگانم

امشب یکسر شوق و شورم از این عالم گویی دورم

از شادی پر گیرم که رسم به فلک

سرود هستی خوانم در بر حور و ملک

در آسمان ها غوغا فکنم سبو بریزم ساغر شکنم

با ماه و پروین سخنی گویم وز روی مه خود اثری جویم

جان یابم زین شب ها

می کاهم از غم ها

ماه و زهره را به طرب آرم از خود بی خبرم ز شعف دارم

نغمه ای بر لب ها

  اینجا کلیک کنید.

  غوغای ستارگان/ محمد اصفهانی

تــک درخـتی تـیـره بــخـتـم

کــه در ســکــوت صـــحــرا

فریاد من شکسته در گلویم

تــک درخـتی بی پنـاهم

کــه دشــت آرزوهــا

گردید آخِر مزار آرزویم

خشک و بی بارم پس ثمرم کو

آن شــادابی آن بـرگ و بــرم کو

دور از یاران بـی توشــه و بـرگم

همخانه ی محنت همسایه ی مرگم

بـر رخــســارم غـبــار غـم نشسـته

طوفان از من چه شاخه ها شکسته

چو نـهـال زهـرآلـوده هـمـه کـس از من بگریزد

نه کسی با من بنشیند نه کسی با من آمیـزد

گویم غم خود را با خـار بـیابان

در سینه نهفتم اسرار فراوان

در دل شب سکوت صحرا بود غم افزا آه

از تو جدا بگویم ای مه حدیث خود با ماه

  اینجا کلیک کنید.

  تک درخت/ غلامحسین اشرفی

دهانت را می‌بویند مبادا گفته باشی دوستت دارم

دلت را می‌پویند مبادا شعله‌ای در آن نهان باشد

روزگار غریبی‌ است نازنین

و عشق را کنار تیرک راهبند تازیانه می‌زنند

عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد

شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد

روزگار غریبی‌ است نازنین 

و در این بن‌بست کج و پیچ سرما

آتش را به سوخت‌ وار سرود و شعر فروزان می‌ دارند

به اندیشیدن خطر مکن

روزگار غریبی‌  است نازنین

آن که بر در می‌کوبد شباهنگام به کشتن چراغ آمده است

نور را در پستوی خانه نهان باید کرد

دهانت را می‌بویند مبادا گفته باشی دوستت دارم

دلت را می‌پویند مبادا شعله‌ای بر آن نهان باشد

روزگار غریبی است نازنین

نور را در پستوی خانه نهان باید کرد

عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد

آنک قصابانند بر گذرگاهها مستقر با کنده و ساطوری خون آلود

و تبسم را بر لبها جراحی می‌کنند

و ترانه را بر دهان

کباب قناری بر آتش سوسن و یاس

شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد

ابلیس پیروز مست سور عزای ما را بر سفره نشسته است

خدای را در پستوی خانه نهان باید کرد

خدای را در پستوی خانه نهان باید کرد

 اینجا کلیک کنید.

 بن بست/ داریوش

می زده شب چو زمیکده باز آیم

بر سر کوی تو من به نیاز آیم

دلداده ی رهگذرم

از خود نبود خبرم

ای قتنه گرم

شبها سر کوی تو

آشفته چو موی تو

می آیم  تا جویم خانه به خانه

مگر از تو نشانه

میخانه به میخانه، پیمانه به پیمانه

راه تو می پویم

این می و مستی بود بی تو بهانه

می سوزم شبها با شمع رُخ تو با سوز نهان

می سازم با این آتش دل خود با کاهش جان

تشنه ای به راه سرابم

به لب رسیده جان چو حبابم

مستم و خرابم

فارغ از غمم چه نشستی

چرا دل مرا بشکستی

همچو من تو مستی

مست از باده ام یا از آن نگه

بر تو عاشقم یا بر روی مه

من بر تو عاشقم

بر تو عاشقم

قلب من نشد شاد از عشق تو

داد از عشق تو

 اینجا کلیک کنید.

 می زده شب/ مهسا مرعشی  

 اینجا کلیک کنید.    

  دلداده/ دانیال

لالا کن دختر زیبای شبنم

لالا کن روی زانوی شقایق

بخواب تا رنگ بی مهری نبینی

تو بیداریِ که تلخِ حقایق

تو مثل التماس من میمونی

که یک شب روی شونه هاش چکیدم

سرم گرم نوازشهای اون بود

که خوابم برد و کوچش رو ندیدم

حالا من موندم و یه کُنج خلوت

که از سقفش غریبی چکه کرده

تلاطم های امواج جدایی

زده کاشونمو صد تکه کرده

دلم می خواست پس از اون خواب شیرین

دیگه چشمم به دنیا وا نمی شد

میون قلب متروکم نشونی

دیگه از خاطره پیدا نمی شد

صدام غمگینه از بس گریه کردم

ازم هیچ اسم و هیچ آوازه ای نیست

نمیپرسه کسی هی در چه حالی

خبر از آشنای تازه ای نیست

به پروانه صفت ها گفته بودم

که شمعم میل خاموشی من نیست

پرنده رو درخت هم آشیون کن

حالا وقت فراموشی من نیست

 اینجا کلیک کنید.

 لالایی/ علی زند وکیلی