شیرین سخن

آتشی ز کاروان جدا مانده

این نشان ز کاروان به جا مانده

یک جهان شرار تنها 

مانده در میان صحرا

به درد خود سوزد

به سوز خود سازد

سوزد از جفای دوران

فتنه و بلای طوفان

فنای او خواهد

به سوی او تازد

من هم ای یاران تنها ماندم

آتشی بودم برجا ماندم

با این گرمی جان در ره مانده حیران

این غم خود به کجا ببرم؟

با این جان لرزان

با این پای لغزان

ره به کجا ز بلا ببرم؟

می سوزم گرچه با بی پروایی

می لرزم بر خود از این تنهایی

  اینجا کلیک کنید

  آتش کاروان/ فاطمه مهلبان

به رهی دیدم برگ خزان

پژمرده ز بیداد زمان

کز شاخه جدا بود

چو ز گلشن روکرده نهان

در رهگذرش باد خزان

چون پیک بلا بود

ای برگ ستمدیده پاییزی

آخر تو ز گلشن ز چه بگریزی

روزی تو هم آغوش گلی بودی

دلداده و مدهوش گلی بودی

ای عاشق شیدا دلداده  رسوا

گویمت چرا فسرده ام

در گل نه صفایی باشد نه وفایی

جز ستم ز دل نبرده ام

آه خار غمش در دل بنشاندم

در ره او من جان بفشاندم

تا شود نوگل گلشن و زیب چمن

رفت آن گل من از دست

با خار و خسی پیوست

من ماندم و صد خار ستم

وین پیکر بی جان

ای تازه گل گلشن

پژمرده شوی چون من

هر برگ تو افتد به رهی

پژمرده و لرزان

 اینجا کلیک کنید

 برگ خزان/  گروه پالت