شیرین سخن

من از اون آسمون آبی می خوام

من از اون شبهای مهتابی می خوام

دلم از خاطره های بد جدا

من از اون وقتای بی تابی می خوام

من می خوام یه دسته گل به آب بدم

آرزوهامو به یک حباب بدم

سیبی از شاخه ی حسرت بچینم

بندازم رو آسمون و تاب بدم

گل ایوون بهاره دل من

یه بیابون لاله زاره دل من

مث یک دسته گل اقاقیا

دلم آواز می کنه بیا بیا

تو میری پشت علفها گم میشی

من می مونم و گل اقاقیا

 اینجا کلیک کنید.

 سیب/ سیمین غانم

روزی نو

آغازی نو

جغرافیای بوسه ی من کجایی؟

تا در سپیده های تو پهلو گیرم

عطر گل شب بو کجایی؟

دلم می خواهد

چنان بنوشمت که در استخوانم حل شوی

آسمان آب شده در تنگ بلورین من

موجی کف بر لبم

که به اشتیاق تو تا ساحل می دوم

و لب پر زنان به بستر خود می روم

بی آنکه تو را ببینم

روزی نو

آغازی نو

جغرافیای خانه ی من کجایی؟

آتشی ز کاروان جدا مانده

این نشان ز کاروان به جا مانده

یک جهان شرار تنها 

مانده در میان صحرا

به درد خود سوزد

به سوز خود سازد

سوزد از جفای دوران

فتنه و بلای طوفان

فنای او خواهد

به سوی او تازد

من هم ای یاران تنها ماندم

آتشی بودم برجا ماندم

با این گرمی جان در ره مانده حیران

این غم خود به کجا ببرم؟

با این جان لرزان

با این پای لغزان

ره به کجا ز بلا ببرم؟

می سوزم گرچه با بی پروایی

می لرزم بر خود از این تنهایی

  اینجا کلیک کنید

  آتش کاروان/ فاطمه مهلبان

شکست ها و نگرانی هایت را رها کن

خاطراتت را

نمی گویم دور بریز

اما قاب نکن به دیوار دلت

در جاده ی زندگی

نگاهت که به عقب باشد

زمین می خوری...

زخم بر می داری...

و درد می کشی...

نه از بی مهری کسی دلگیر شو

نه به محبت کسی بیش از حد دلگرم

به خاطر آنچه که از تو گرفته شده

دلسرد نباش

تنها اعتماد کن و خود را به او بسپار

در آینده لبخند بزن

این همان جایی است که باید باشی

هیج کس تو نخواهد شد

آرامش سهم توست ...

امشب در سر شوری دارم امشب در دل نوری دارم

باز امشب در اوج آسمانم باشد رازی با ستارگانم

امشب یکسر شوق و شورم از این عالم گویی دورم

از شادی پر گیرم که رسم به فلک

سرود هستی خوانم در بر حور و ملک

در آسمان ها غوغا فکنم سبو بریزم ساغر شکنم

با ماه و پروین سخنی گویم وز روی مه خود اثری جویم

جان یابم زین شب ها

می کاهم از غم ها

ماه و زهره را به طرب آرم از خود بی خبرم ز شعف دارم

نغمه ای بر لب ها

  اینجا کلیک کنید.

  غوغای ستارگان/ محمد اصفهانی

دفتر مرا

دست درد می زند ورق

شعر تازه ی مرا

درد گفته است

درد هم شنفته است

پس در این میانه من

از چه حرف می زنم؟

درد، حرف نیست

درد، نام دیگر من است

من چگونه خویش را صدا کنم؟