شیرین سخن

 ناگزیر از سفرم بی سرو سامان چون باد

به گرفتار رهایی نتوان گفت آزاد 

کوچ تا چند مگر می‌شود از خویش گریخت

بال تنها غم غربت به پرستوها داد 

اینکه مردم نشناسند تو را غربت نیست

غربت آن است که یاران ببرندت از یاد 

عاشقی چیست به جز شادی و مهر و غم و قهر

نه من از قهر تو غمگین نه تو از مهرم شاد 

چشم بیهوده به آیینه شدن دوخته‌ای

اشک آن روز که آیینه شد از چشم افتاد

بی تو هر لحظه مرا بیم  فرو

ریختن است

مثل شهری که به روی گسل

زلزله هاست

باز می‌پرسمت از مسئله دوری

و عشق

و سکوت تو جواب همه

مسئله‌هاست

بی قرار توام و در دل تنگم

گله هاست

آه بی تاب شدن عادت

کم حوصله هاست

مثل عکس رخ مهتاب که

افتاده در آب

در دلم هستی و بین من و تو

فاصله هاست

در تمام سال های رفته بر ما روزگار

شادمانی می خرید از ما و ماتم می فروخت

من گلی پژمرده  بودم در کنار غنچه ها

گلفروش ای کاش با آنها مرا هم می فروخت

خطی کشید روی تمام سوال ها

تعریف ها معادله ها احتمال ها 

خطی کشید روی تساوی عقل و عشق

خطی دگر به قاعده ها و مثال ها 

خطی دگر کشید به قانون خویشتن

قانون لحظه ها و زمان ها و سال ها 

از خود کشید دست و به خود نیز خط کشید

خطی به روی دفتر خط ها و خال ها 

خط ها به هم رسید و به یک جمله ختم شد

با عشق ممکن است تمام محال ها

به عکس های خودم خیره ام

کدام منم

زمانه خاطره های مرا کجا

برده است

ماه خندید به کوتاهی شور و شعفم

دست بردم به تمنا و نیامد به کفم

کشش ساحل اگر هست چرا کوشش‌ موج

جذبه ی دیدن تو می کشد از هر طرفم