شیرین سخن

دلواپس غربت من نباش

در این دیار

پنجره ها

عادت دیرینه‌‌ای دارند

به باران

و باران به خیسی خیابان

و خیابان‌ها به آدم‌های تنها

آدم‌هایی‌ که در تاریکی‌ شب می‌‌دوند

تا زودتر به خانه‌های سردشان برسند

آدم‌هایی‌ که درد بی کسی خود را فراموش می‌‌کنند

و به عزیزشان می‌‌نویسند

دلواپس غربت من نباش

اینجا بعد از تو

پنجره

و باران

نزدیکترین‌ها هستند به من

و خیابان

خیابان ... هنوز هم راهی است برای رسیدن

بیا...

زمستان بود و برف بود وسرما بود

زمستانی که جز خاطرات محو تو

دلم گرم هیچ ردپایی‌ نبود

و خاطرات

نه مجال گریز می‌دهند

نه رخصت خلوتی

خاطرات

روح تو را می‌ درند

در رخوت سرد روزهایت

چنان بارانی‌ ات می‌کنند

که برگ‌ ریزان سهم تو می‌شود

خاطرات

از تو و لحظه‌ هایت عبور می‌کنند

می دوی و می دوند

و نمی‌ دانی کدام یک زنده‌ تر است

دلم تنگ است

برای خانه پدری

برای گلدان‌های شمعدانی کنار حوض

برای بوی زعفران شله زرد های نذری

برای خوردن یک استکان کمر باریک چایی

برای قند پهلویش

برای پنیر و گردویش

دلم تنگ است