شیرین سخن

رکن الدین اوحدی مراغه ای عارف و شاعر

پارسی گوی ایران در قرن هشتم هجری و اهل مراغه است

 پدرش از اهالی اصفهان بود و خود او نیز مدتی در اصفهان اقامت داشت

 بنابر این نامش اوحدی اصفهانی نیز ذکر شده است

او علاقه زیادی به تصوف و عرفان داشت

و از پیروان ابوحامد اوحد الدّین احمد کرمانی از عرفای معروف بوده

و تخلص خود را نیز از نام وی گرفته است

اوحدی معاصر ایلخان مغول سلطان ابوسعید بود و آرامگاه او در مراغه است

هم اکنون یک موزه دائمی در مقبره اوحدی در مراغه دایر می‌باشد

دانشنامه بزرگ اسلامی در پیرامون مذهب او چنین آورده است:

دربارهٔ مذهب اوحدی مطلبی به صراحت بیان نشده‌ است

 ولی در دیوان او اشاراتی هست که از اعتقاد وی به تشیع حکایت می‌کند

(Read more)

نوبهارست و دل پر هوس و بادهٔ ناب

حبذا روی نگار و لب کشت و سر آب

صبح برخیز و بر گل به صبوحی بنشین

چون به آواز خوش مرغ درآیی از خواب

عیش نیکوست کسی را که تواند کردن

ای توانای خردمند، چه داری؟ دریاب

اگر آن زلف تو در بردن عقل از همه روی

وی لب تو در غارت دین از همه باب

کافران روی به محراب نکردند، ولی

بکنند ار خم ابروی تو باشد محراب

اوحدی پیش تو صد نامه فرستاد از شوق

که نه آثار وفا دید و نه ایثار جواب

 

ساقی بده شرابم کندر چنين بهاری

نتوان شراب خوردن بی مطربی و ياری

ياری لطيف بايد گوينده ای موافق

تا می تواند از تن کردن بدل گذاری

آن کش نشسته باشد در خانه لاله رويی

حاجت نباشد او را رفتن به لاله زاری

چون تاختن کند غم آهنگ سبزه ای کن

بر گرد او کشيده از بيد و گل حصاری

(Read more)

دیگری از نظرم گر برود

باکی نیست

تو که معشوقی و محبوبی و

منظور مرو