شیرین سخن

گلی که خُوم بِدادُم پیچ و تابِش

به آب دیدگونُم دادُم آبِش

به درگاه الهی کِی روا بی

گل از مُو دیگری گیرد گلابِش

عزیزان موسم جوش بهاره

چمن پر سبزه صحرا لاله زاره

دمی فرصت غنیمت دان درین فصل

که دنیای دنی بی اعتباره

ای گل ناز من نغمه ساز من

بی خبر مانده ای از من و راز من

ز بوی زلف تو مفتونم ای گل

ز رنگ روی تو دل خون ای گل

من عاشق ز عشقت بی قرارم

تو چو لیلی و من مجنونم ای گل

دل ما بی تو دائم بی قراره

به جز آزار مو کاری نداره

سرو آزاد من کی کنی یاد من

خم شده قامتم شاخ شمشاد من

عزیزم از غم و درد جدایی

به چشمونم نمونده روشنایی

گرفتارم به دام غربت و درد

نه یار و همدمی نه آشنایی

گل من یار من تویی دلدار من

یار من یار من تویی غمخوار من

سر راهت نشینوم تا تو آیی

در شادی به روی ما گشایی

آید روزی به روز ما نشینی

ببینی تا چه سخته بی وفایی

دل ما بی تو بی قراره

به جز آزار مو کاری نداره

جان جانان من عشق سوزان من

برده ای از نظر عهد و پیمان من

بی تو اشکم ز مژگان ته آییه

بی تو نخل حیاتم بی بر آیه

بی تو در کنج تنهایی شب و روز

نشینوم تا که عمر مو سر آیه
 

 اینجا کلیک کنید.

 شاخ شمشاد/ علیرضا افتخاری

باباطاهر یا باباطاهر عریان عارف، شاعر ایرانی ‌تبار و دوبیتی سرای

اواخر سده چهارم و اواسط سده پنجم هجری قمری در دوران

طغرل بیک سلجوقی بوده‌ است

 بابا لقبی بوده که به پیروان وارسته می‌داده‌اند و عریان به دلیل

بریدن وی از تعلقات دنیوی بوده‌ است

 باباطاهرعریان همدانی بوده و مسلک درویشی و فروتنی او

که شیوه ی عارفان است سبب شد تا وی گوشه‌گیر گشته

گمنام زیسته و تفصیلی از زندگانی خود باقی نگذارد

از خاندان، تحصیلات و زندگی باباطاهر اطلاعات صحیحی

در دسترس نیست اما بنا به نوشته راوندی در راحةالصدور

باباطاهر در سال ۴۴۷ هجری قمری با طغرل سلجوقی دیدار کرده

و مورد احترام وی نیز قرار گرفته‌ است

در یکی از دوبیتی‌های مشهورش سال تولدش را

به حروف ابجد گنجانیده که پس از محاسبه توسط

میرزا مهدی خان کوکب به سال ۳۲۶ هجری قمری رسیده ‌است

اما رشید یاسمی با استناد به همان دو بیتی و اشاره

به اهمیت عدد ۱۰۰۰ نزد اغلب ملل برآن رفته ‌است

که مقصود باباطاهر از واژه الف سال ۱۰۰۰میلادی بوده

و در نتیجه مقارن سالهای ۳۹۰ و ۳۹۱ یعنی برابر با ۱۰۰۰ میلادی

 زاده شده ‌است

(Read more)

الهی دل بلا بی دل بلا بی           

گنه چشمان کره دل مبتلا بی

اگر چشمان نکردی دیده بانی       

چه داند دل که خوبان در کجا بی

بیا سوته دلان گرد هم آئیم            

سخنها واکریم غم وانماییم

دو زُلفُونِت بُوَد تار رُبابُم

چه می خواهی ازین حال خرابُم

تو که با مُو سر یاری نداری

چرا هر نیمه شُو آیی به خوابُم