شیرین سخن

پر کن پیاله را کاین آب آتشین

دیری است ره به حال خرابم نمی برد

این جام ها که در پی هم می شود تهی

دریای آتش است که ریزم به کام خویش

گرداب می رباید و آبم نمی برد

من با سمند سرکش و جادویی شراب

تا بیکران عالم پندار رفته ام

تا دشت پر ستاره اندیشه های ژرف

تا مرز ناشناخته ی مرگ و زندگی

تا کوچه باغ خاطره های گریزپا

تا شهر یادها

دیگر شراب هم جز تا کنار بستر خوابم نمی برد

هان ای عقاب عشق

از اوج قله های مه آلود دوردست

پرواز کن به دشت غم انگیز عمر من

آنجا ببر مرا که شرابم نمی برد

آن بی ستاره ام که عقابم نمی برد

در راه زندگی

با این همه تلاش و تقلا و تشنگی

با این که ناله می کشم از دل که

آب ... آب ...

دیگر فریب هم به سرابم نمی برد

پر کن پیاله را ...

مرا عمری به دنبالت کشاندی

سرانجامم به خاکستر نشاندی

ربودی دفتر دل را و افسوس

که سطری هم از این دفتر نخواندی

گرفتم عاقبت دل بر منت سوخت

پس از مرگم سرشکی هم فشاندی

گذشت از من ولی آخر نگفتی

که بعد از من به امید که ماندی

 اینجا کلیک کنید.

 دفتر دل/ همایون شجریان

گرمی آتش خورشيد فسرد

مهرگان زد به جهان رنگ دگر

پنجه خسته اين چنگی پير

ره ديگر زد و آهنگ دگر

زندگی مرده به بيراه زمان

کرده افسانه هستی کوتاه

جز به افسوس نمی خندد مهر

جز به اندوه نمی تابد ماه

(Read more)

تو كیستی كه من اینگونه بی تو بی تابم؟

شب از هجوم خیالت نمی برد خوابم 

تو چیستی كه من از موج هر تبسم تو

بسان قایق سرگشته روی گردابم
 

تو در كدام سحر بر كدام اسب سپید؟

تو را كدام خدا؟

تو از كدام جهان؟

تو در كدام كرانه تو از كدام صدف؟

تو در كدام چمن همره كدام نسیم؟

تو از كدام سبو؟
 

من از كجا سر راه تو آمدم ناگاه

چه كرد با دل من آن نگاه شیرین، آه

مدام پیش نگاهی مدام پیش نگاه

كدام نشاه دویده است از تو در تن من؟

كه ذره های وجودم تو را كه می بینند

به رقص می آیند

سرود می خوانند
 

چه آرزوی محالی است زیستن با تو

مرا همین بگذارند یك سخن با تو

به من بگو كه مرا از دهان شیر بگیر

به من بگو كه برو در دهان شیر بمیر
 

بگو برو جگر كوه قاف را بشكاف

ستاره ها را از آسمان بیار به زیر

ترا به هر چه تو گویی به دوستی سوگند
 

هر آنچه خواهی از من بخواه صبر مخواه

كه صبر راه درازی به مرگ پیوسته ست
 

تو آرزوی بلندی و دست من كوتاه

تو دوردست امیدی و پای من خسته ست

همه وجود تو مهر است و جان من محروم

چراغ چشم تو سبزست و راه من بسته است

 اینجا کلیک کنید.

 تو کیستی؟/ همایون شجریان

فریدون مشیری در سی ام شهریور ۱۳۰۵ در تهران بدنیا آمد

سالهای اول و دوم تحصیلات ابتدایی را در تهران گذراند

و سپس به علت مأموریت اداری پدرش به مشهد رفت و بعد از

چند سال دوباره به تهران بازگشت

و سه سال اول دبیرستان را در دارالفنون گذراند

و آنگاه به دبیرستان ادیب رفت

مشیری همزمان با تحصیل در سال آخر دبیرستان در سن

18 سالگی در اداره پست و تلگراف (مخابرات) مشغول به کار شد

و این کار ۳۳ سال ادامه یافت

در همان سال مادرش در سن ۳۹ سالگی در گذشت

که اثر عمیقی در او بر جای گذاشت

سپس در آموزشگاه فنی وزارت پست و تلگراف مشغول تحصیل گردید 

روزها به کار می‌پرداخت و شبها به تحصیل ادامه می‌داد

از همان زمان به مطبوعات روی آورد و در روزنامه‌ها و مجلات

کارهایی از قبیل خبرنگاری و نویسندگی را به عهده گرفت

بعدها در رشته ادبیات فارسی دانشگاه تهران به تحصیل ادامه داد

اما کار اداری از یک سو و کارهای مطبوعاتی از سوی دیگر 

در ادامهٔ تحصیلش مشکلاتی ایجاد می‌کرد

(Read more)

من پا به پای موكب خورشید

یك روز تا غروب سفر كردم

دنیا چه كوچك است 

وین راه شرق و غرب چه كوتاه 

تنها دو روز راه میان زمین و ماه 

اما من و تو دور

آنگونه دورِ دور ، كه اعجاز عشق نیز

ما را به یكدگر نرساند ز هیچ راه

آه ...

تاج از فرق فلک برداشتن

جاودان آن تاج بر سر داشتن

در بهشت آرزو ره یافتن

هر نفس شهدی به ساغر داشتن

روز در انواع نعمتها و ناز

شب بتی چون ماه در بر داشتن

صبح از بام جهان چون آفتاب

روی گیتی را منور داشتن

(Read more)