شیرین سخن

کسی با سکوتش

مرا تا بیابان بی انتهای جنون برد

کسی با نگاهش

مرا تا درندشت دریای خون برد

مرا باز گردان

مرا ای به پایان رسانیده

آغاز گردان

 دشت ها نام تو را می گویند

کوه ها شعر مرا می خوانند

کوه باید شد و ماند

رود باید شد و رفت

دشت باید شد و خواند

در من این جلوه ی اندوه ز چیست ؟

در تو این قصه ی پرهیز که چه ؟

در من این شعله ی عصیان نیاز

(Read more)

و تو

آن شعر محالی که هنوز

با دو صد دلهره در حسرت آغاز توام

 چشم بگشای و

  مرا باز صدا کن

   ای عشق

  که من از لهجه ی چشمان تو 

    شاعر بشوم

   و تو را سطر به سطر

   و تو را بیت به بیت

         و تو را عشق به عشق ... 

       شاید این بار تو را پیش تو 

     با مرگ خود آغاز کنم

اینک منم گسسته ز خورشید و نور و عشق

اما درون سینه‌ی من

زخمی‌ست در نهان

شعری؟

نه

آتشی‌ست

این ناسروده در دلم

این موج اضطراب

من مانده‌ام زِ پا

ولی آن دورها هنوز

نوری‌ست  شعله‌ای‌ست

خورشید روشنی‌ست

که می‌خواندم مدام

اینجا درون سینه‌ی من زخم کهنه‌ای‌ست

که می‌کاهدم مدام

با رشک نوبهار بگویید

زین قعر دره مانده خبر دارد؟

یا روز و روزگاری

بر عاشق شکسته

گذر دارد؟

آه  ای عشق تو در جان و تن من جاری

دلم آن سوی زمان

با تو آیا دارد

وعده ی دیداری ؟

چه شنیدم ؟

تو چه گفتی ؟

 آری ؟!

گاه می اندیشم

  خبر مرگ مرا با تو چه کس می گوید؟  

            آن زمان که خبر مرگ مرا           

  از کسی می شنوی روی زیبای تو را

کاشکی می دیدم

 شانه بالا زدنت را

بی قید

 و تکان دادن دستت که

  مهم نیست زیاد

  و تکان دادن سر را که 

 عجب! عاقبت مرد؟

  افسوس...

 کاشکی می دیدم

 با خود می گویم

 چه کسی باور کرد

 جنگل جان مرا

  آتش عشق تو خاکستر کرد؟

باز كن پنجره را

من تو را خواهم برد

به سر رود خروشان حيات

آب اين رود به سر چشمه نمی گردد باز

بهتر آنست كه غفلت نكنيم از آغاز

باز كن پنجره را صبح دميد