شیرین سخن

تنهایی وقتی خودش را به رُخ آدمی می کشد

واژه ها همه غمباد می گیرند

کمر شعر می شکند

رؤیاها همه کابوس می شوند

و تیک تاک ساعت

آنقدر بلند می شود

که دیگر صدای سکوت

به گوشت نمی رسد

عجب ساز بد آهنگی ست دلتنگی

نُت به نُت می گریاند 

زخمه می زند بر لحظه های آدمی

می رقصاند

پیچ و تاب می دهد دقیقه ها را

تا بیاید 

آن که بودنش بودِ توست

کندی مرموز عقربه ها 

 روی دیوار بی کتمان زمان 

ذره، ذره جانت را می گیرد 

وقتی این دلتنگی موذی کم طاقت

از کوچه های بی رهگذر خاموش می آید

و یک راست در خانه تو را می زند

خودت را به نبودن هم که می زنی 

وارد می شود و در همه جای دلت اتراق

می کند جمعه هم که باشد 

واویلایی می شود که نپرس

گله از کسی نیست

روزگار است که می گزد ما را

دویدیم و دویدیم

به جایی نرسیدیم

آسمان پر از ستاره بود اما

یک ستاره ما ندیدیم

پود زندگیمان به هیچ

تاری نخورد

تمام ریسمان ها را هم

که ببافیم

به هیچ جای آسمان

نمی رسیم

رویاهامان هم به قدری

بالا رفته اند

که دستمان به دامن هیچ

کدامشان نمی رسد