شیرین سخن

خاقانی شروانی از بزرگترین قصیده سرایان تاریخ شعر و ادب فارسی

در قرن ششم هجری بشمار می آید

افضل‌الدین بدیل بن علی خاقانی حقایقی شَروانی متخلص به خاقانی 

در سال 520 قمری در شهر شروان به دنیا آمد

پـدرش نجار و مادرش که در اصـل کنیزکی نسطـوری بوده

گویا پیشۀ طباخی یا بافنـدگی داشته اسـت

پـدرش او را در کـودکی ظاهرا به علـت فقـر به بـرادرش

کافی الدین سپرد و او سرپرستی برادر زاده را بر عهده گرفت

کافی الدین طبیب و فیلسوف بود و خاقانی

در نزد او انواع علوم ادبی و حکمی را فرا گرفت

مرگ کافی الـدین از تلخ ترین سـوانح زندگانی خاقانی بـود

که در بیست و پنج سالگی او روی داد

از دیگر حوادث تلخ روزگار او می تـوان به مرگ

وحیـد الـدین پسرعموی فاضل او اشاره کرد

 وحیدالدین در پرورش علمی خاقانی تأثیری خاص داشت

و سوگ او بر جان خاقانی گران آمد

اما تلخ ترین حادثه زندگی وی مرگ جوان بیست سالۀ او

به نام رشید بود که او را سخت غمناک کرد

خاقانی در پی آن قصاید سوزناکی در مرثیۀ او سرود

(Read more)

              هان ای دل عبرت بین از دیده عبر کن هان             

           ایوان مدائن را آیینهٔ عبرت دان          

                   تا سلسلهٔ ایوان بگسست مدائن را                  

              در سلسله شد دجله چون سلسله شد پیچان           

تا به رویش گرفته ام روزه

          جز به یادش نکرده ام افطار

آمد نفس صبح و سلامت نرسانید

بوی تو نیاورد و پیامت نرسانید

یا تو به دم صبح سلامی نسپردی

یا صبح‌دم از رشک سلامت نرسانید

من نامه نوشتم به کبوتر بسپردم

چه سود که بختم سوی بامت نرسانید

باد آمد و بگسست هوا را زره ابر

بوی زرهٔ غالیه فامت نرسانید

(Read more)