شیرین سخن

شهریور دختری موطلایی 

که دست هایش بوی گندم می دهد 

و چشم های قهوه ای اش

سرشار از مهربانی ست

نگاهش پر از نجابت آفتاب است 

تابستان بی شهریور

مثل سفره هفت سین بی ماهی است

مثل چهارشنبه سوری بدون آتش 

مثل من

بی تو ...

بگذر تابستان

بگذر حال من با تو خوب نمی شود

پاییز

حال مرا خوب می شناسد

مست کرد امشب نسیم مست شهریور مرا

        گرچه باز از چشم تَر آبانم از دل آذرم

ماه شهریور پُر است از خاطرات عشق من

         من به جان تا زنده باشم عاشق شهریورم

شهریور است و من

پرنده ی خیالم را به سوی شالیزار پر می دهم

به شالیزار که می رسم

تمام حجم خیالم خیس باران می شود

باد گیسوی طلایی شالیزار را شانه می زند

و سنبله به صد ناز می رقصد

گویی که شهریورعاشق شده است

انگور رسید و سیب مان نوبر شد

از بوسه ی شبنمی اناری تر شد

گرمای زمین فرو نشست و دم صبح

سرتاسر باغ غرق شهریور شد

پشت خرمن های گندم

لای بازوهای بید

آفتاب زرد کم کم رو نهفت

بر سر گیسوی گندم زارها

بوسه ی بدرود تابستان شکفت

از تو بود

ای چشمه جوشان تابستان گرم

گر به هر سو خوشه ها

جوشید و خرمن ها رسید

از تو بود

از گرمی آغوش تو

هر گلی خندید و

هر برگی دمید

در بیابان، به فصل تابستان

          چون ببارد به تشنه ای باران

گرچه یک لحظه زآن بیاساید

      هم به آب اشتیاقش افزاید

می بیفزا، چو شوقم افزودی

            روی پنهان مکن، چو بنمودی

باز مخمور عشق را می ده 

      چون مدامم دهی، پیاپی ده

تا دگربار مستی آغازم     

        وین غزل را انیس خود سازم