شیرین سخن

شکست ها و نگرانی هایت را رها کن

خاطراتت را

نمی گویم دور بریز

اما قاب نکن به دیوار دلت

در جاده ی زندگی

نگاهت که به عقب باشد

زمین می خوری...

زخم بر می داری...

و درد می کشی...

نه از بی مهری کسی دلگیر شو

نه به محبت کسی بیش از حد دلگرم

به خاطر آنچه که از تو گرفته شده

دلسرد نباش

تنها اعتماد کن و خود را به او بسپار

در آینده لبخند بزن

این همان جایی است که باید باشی

هیج کس تو نخواهد شد

آرامش سهم توست ...

وقتى دفتر خاطرات زندگی خودت رو ورق می زنى

به چیزایى می رسى

كه نمیدونى تقدیرت بوده یا تقصیرت

به آدمایى می رسى

كه نمیدونى درد بودند یا همدرد

به لحظه هایى می رسى

كه هضمش واسه دل كوچک تو سخته

و به دردایى می رسى

كه براى سن و سالت بزرگه

به آرزوهایى كه توهّم شد

رؤیاهایى كه گذشت

به چیزایى كه حقت بود اما شد توقع

و زخم هایى كه با نمك روزگار آغشته شد 

و احساسى كه دیگران اشتباه مى نامند

و دست آخر دنیایى كه بهت پشت كرده

و بازهم انتهاى دفتر خودت می مانى ...

و زخم هایى كه روزگار پشت هم می زند

و سكوت هم دواى دردش نیست

دنیـا

كاش مهربان تر بودى ...

تو که می دانی باید در سختی ها مقاوم باشی

چرا ناامید می شوی؟

تو که می دانی روزهای سخت نمی مانند

چرا باز هم نگران و ناآرامی؟

تو که بهتر از من می دانی ...

پس چرا باز هم ...؟

می دانم که می دانی

اما دیگر، ولی و اما و اگر ندارد

آرام و استوار به مسیرت ادامه بده ...

ذهن زیبایت زندگی را زیبا خواهد کرد

آنگاه تو میان خوشبختی غرق خواهی شد

آنقدر که هیچکس نتواند نجاتت دهد ...

خیالت راحت

من هم می دانم 

تو هم می دانی

بی اما و اگر

خدا همیشه هست ...

باید دور شد

از همه ی آنهایی که دوست داشتن بی‌ شائبه را نیاموخته اند

از همه ی آنهایی که چشم‌هایشان را رو به خوبی‌‌ها می‌‌بندند

از همه ی آنهایی که کوچکترین اتفاق‌ها را از دریچه ی شک و تردید می‌بینند

از همه آنهایی که هرگز کلامی به مهر بر زبانشان جاری نمی‌‌شود

از همه ی آنهایی که تمام فرصت‌ها را غنیمت می‌‌شمارند برای رنجاندنِ ...

باید دور شد

از آنهایی که از شادمانی‌های ما شاد نمی‌‌شوند

از آنهایی که در غم ها نه غمخوار ما هستند نه سنگ صبور

از آنهایی که به سادگی‌ ما را فراموش می‌‌کنند

از آنهایی که تنها زمانی‌ سراغ ما می‌‌آیند که چیزی می‌‌خواهند یا کاری دارند

باید دور شد

از خودمان ...

باید با یک خودِ جدید آشنا شد

با کسی‌ که خودش را بیش از اینها دوست دارد

با کسی‌ که می‌‌تواند راست قامت بایستد

و با قدرت و شهامت مرز‌های خود را به دیگران نشان دهد

نشان دهد خط قرمز او احترام متقابل است

چه در کلام چه در رفتار

باید دور شد ...

بعضی وقت ها هم هست

دلت می خواهد

داستان زندگی تو هم کتابی شود

 آن هم کتابی چند فصلی

گاهی دستت می گرفتی ورقش می زدی

برمی گشتی به فصل های قبل تر

آدمهای بیخود توی قصه ات را پیدا می کردی 

برایشان توضیح می دادی

چقدر عمرت را بیهوده به خاطرشان تلف کردی

بعد ورق های مربوط به  

بیخودی ها را پاره می کردی و دور می ریختی

جوری که وقتی 

کاغذ پاره های مچاله شده را می دیدند 

می فهمیدند

نبودنشان فرقی با بودنشان نمی کرده

می دیدند

که بدون آنها نمرده ایی، زنده ایی هنوز

راه می روی، نفس می کشی، می خندی ...

اصلاً بهتری

بعضی وقت ها آدم

دلش چه چیزها که نمی خواهد ...

زیادی خوب بودن خوب نیست

زیادی که خوب باشی دیده نمی شوی

می شوی مثل شیشه ای تمیز

کسی شیشه ی تمیز را نمی بیند

همه به جای شیشه منظره ی بیرون را می بینند

ولی وقتی شیشه کمی بخار بگیرد

وقتی کمی منظره ی بیرون را بد نشان دهد

همه آن را می بینند

همه سعی می کنند تمیزش کنند

زیادی خوب بودن خوب نیست

زیادی که خوب باشی شکننده تر می شوی

با هر قدر ناشناسی دلت ترک بر می دارد

می شکند

تکه های شکسته را در دستانت می گیری

نگاه می کنی به نتیجه ی زیادی خوب بودنت

زیادی خوب بودن خوب نیست

زیادی که خوب باشی به زیادی خوب بودنت عادت می کنند

آن وقت کافیست کمی بد شوی

همه گمان می کنند زیادی بدی ...

دوست عجب امنيت خوبی ست

ميتوانی با او خودِ خودت باشی

ميتوانی دردهايت را

هرچند ناچيز، هرچند گران

بی خجالت با او در ميان بگذاری

از حماقت هايت بگویی ...

دوست انتخاب آزاد توست، اختيار توست

نامش را در شناسنامه ات نمی نويسند

نامت را در شناسنامه اش نمی نويسند

دوست عرف نيست

عادت نيست

معذوريت نيست

دوست از هر نسبتی مبراست

دوست سايبان دلچسبی ست

تا خستگی ات را با او به فراموشی بسپاری ...