شیرین سخن

شب سردی است و من افسرده

راه دوری است و پایی خسته

تیرگی هست و چراغی مرده

می کنم تنها از جاده عبور

دور ماندند زمن آدم ها

سایه ای از سر دیوار گذشت

غمی افزود مرا بر غم ها

فکر تاریکی و این ویرانی

بی خبر آمد تا با دل من

قصه ها ساز کند پنهانی

نیست رنگی که بگوید با من

اندکی صبر سحر نزدیک است

هر دم این بانگ بر آرم از دل

وای این شب چقدر تاریک است

خنده ای کو که به دل انگیزم

قطره ای کو که به دریا ریزم

صخره ای کو که بدان آویزم

مثل این است که شب نمناک است

دیگران را هم غم هست به دل

غم من لیک غمی غمناک است

هر دم این بانگ بر آرم از دل

وای این شب چقدر تاریک است

اندکی صبر سحر نزدیک است

 اینجا کلیک کنید.

 سپید و سیاه/ محمد اصفهانی

بیا ذوب کن در کف دست من جرم نورانی عشق را

 مرا گرم کن

بیا تا نترسم من از شهرهایی که خاک سیاشان چراگاه جرثقیل است

مرا باز کن مثل یک در به روی هبوط گلابی در این عصر معراج پولاد

مرا خواب کن زیر یک شاخه دور از شب اصطکاک فلزات

اگر کاشف معدن صبح آمد صدا کن مرا

 و من در طلوع گل یاسی از پشت انگشت های تو بیدار خواهم شد

 و آن وقت

حکایت کن از بمب هایی که من خواب بودم و افتاد

حکایت کن از گونه هایی که من خواب بودم و تر شد

(Read more)

 دلم گرفته 

دلم عجیب گرفته است

و هیچ چیز

نه این دقایق خوشبو که روی شاخه‌ی نارنج می‌ شود 

خاموش

نه این صداقت حرفی که در سکوت میان دو برگ این

گل شب‌ بوست

نه هیچ‌ چیز مرا از هجوم خالی اطراف نمی‌ رهاند

و فکر می‌ کنم

که این ترنم موزون حزن تا به ابد 

شنیده خواهد شد...

من خدا را دارم

کوله بارم بر دوش

سفری میباید

سفری بی همراه

گم شدن تا ته تنهایی محض

سازکم با من گفت:

هر کجا لرزیدی

از سفر ترسیدی

تو بگو از ته دل

من خدا را دارم

من و سازم چندیست

که فقط با اوییم . . .

زندگی بوی خوش نسترن است

بوی یاسی است که گل کرده به دیوارِ

نگاهِ من و تو

زندگی خاطره است 

زندگی خنده یک شاپرک است بر گل ناز

زندگی رقص دل انگیز خطوط لب توست

زندگی شیرین است

ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮﺩ

ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﺣﺲ ﻧﺴﯿﻢ

ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﻭﺍﮊﻩ ﯼ ﺧﻮﺏ

در هوای خنک استغنا

ﮔﺎﻩ ﺑﺎﯾﺪ ﺭﻭﯾﯿﺪ

ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﭼﺸﻤﻪ

ﺩﺭ ﺷﮑﺎﻑ ﯾﮏ ﺳﻨﮓ

ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﻓﺮﺩﺍ ﻫﺎ

زندگی رسم خوشایندی است

زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ

پرشی دارد اندازه عشق

زندگی حس غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد