شیرین سخن

آسمان که بغضش می شکند

باران می بارد

شاید وقتی یخ می زند احساسش

و تکه تکه می شود جگر ابرها

مثل روح خسته ی من

برف ...

من آن درخت زمستانی  بر آستان بھارانم

که جز به طعنه نمی خندد  شکوفه بر تن عریانم

ز نوشخند سحرگاهان  خبر چگونه توانم داشت

منی که در شب بی پایان  گواه گریه ی بارانم

شکوه سبز بھاران را  برین کرانه نخواهم دید

که رنگ زرد خزان دارد  همیشه خاطر ویرانم

من هیچ وقت دل به نبود نمی بندم

درد هم اگر بماند می ترکاند

روزگار همیشه بر یک قرار نمی ماند

روز و شب است

روشنی دارد، تاریکی دارد

پایین دارد، بالا دارد

کم دارد، بیش دارد

دیگر چیزی از زمستان باقی نمانده

تمام می شود

بهار می آید

و برف ببارد بی اختیار

و گریه  کنم بیصدا

و زمستان باشد همیشه

چه فرق میکند

آسمان که بنفش نباشد

یعنی نیستم

اسفند دختر زمستان است

با گیسوان مشکی

چشمان مشکی

ملکه ای در شب های برفی

با پیراهنی زرشکی...

ماه عاشقی آتش و اسپند

گریه های پشت لبخند

شاپرک های عاشق گرفتار در بند

و شاعری که می اندیشد به ماهی ها

به سرنوشت خاموش حّبه های قند...

اسفند

لبخند زمستان است

از ذوق بهار...

سنگین نشسته برف

غمگین نشسته شب

اندوه من به دل

تشویش من به لب

آتش اگر بمیرد

آتش اگر که سایه به صحرا نیفکند

در راه گرگ ها به قافله ها می زنند باز

سیمای بی نوایی و بی برگ باغ ها

بانگ کلاغ ها