شیرین سخن

دريای بزرگ دور يا گودال كوچك آب

فرقی نمی كند

 زلال كه باشی آسمان در توست

به شانه ام زدی

تا تنهاییم را تکانده باشی

به چه دل خوش کرده ای

تکاندن برف از شانه های آدم برفی

و تازه می فهمم که برف

خستگی خداست

آن قدر که حس می کنی

پاکنش را برداشته می کشد 

روی نام من

روی تمام خیابان ها

خاطره ها

مهم نیست خانه ات کجا باشد

برای یافتنت کافی‌ست

چشم‌هایم را ببندم

گاهی پشیمانی

تنها در آوردن سوزن است

از سینه ی پروانه ی

غبار گرفته

پیراهنت در باد تکان می خورد

این تنها پرچمی ست که

دوستش دارم