شیرین سخن

خوش بــه حال انارها و انجیـرها ...

دلتنگ که می شـوند

مــی تـرکـنــد ...
 

در گذرگاه زمان

خیمه شب بازی دهر

با همه تلخی و شیرینی خود می گذرد 

عشق ها می میرند

رنگ ها رنگ دگر می گیرند

و فقط خاطره هاست

که چه شیرین و چه تلخ

دست ناخورده به جا می مانند

لحظه ديدار نزديك است

 باز من ديوانه ام، مستم

باز می لرزد، دلم، دستم

باز گويی در جهان ديگری هستم

های !

نخراشی به غفلت گونه ام را، تيغ

 های !

نپريشی صفای زلفکم را، دست

 آبرويم را نريزی، دل

ای نخورده مست

لحظه ديدار نزديك است

 اینجا کلیک کنید.

 لحظه دیدار/ رضا صادقی

تو چه دانی که پس هر نگه ساده ی من

چه جنونی، چه نیازی، چه غمی ست

یا نگاه تو که پر عصمت و ناز

بر من افتد چه عذاب و ستمی ست

دردم این نیست ولی

دردم این است که من بی تو دگر

از جهان دورم و بی خویشتنم

تا جنون فاصله ای نیست از اینجا که منم

در زمانی كه وفا

  قصّه ی برف به تابستان است

و صداقت گل نايابی

و در چشمان پاك شقايق ها

عابر بی عاطفه ی غم جاری است

به چه كسی بايد گفت

با تو انسانم و خوشبخت ترين

یک روزی که خوشحال تر بودم

نذرم را ادا می کنم

 تا روزهایی مثل حالا

که خستگی و ناتوانی لای دست و پایم پیچیده است

بخوانمشان

 و یادم بیاید که

هیچ بهار و پاییزی بی زمستان مزه نمی دهد

و هیچ آسیاب آرامی بی طوفان

چون درختی در صمیم سرد و بی ابر زمستانی

هر چه برگم بود و بارم بود

هر چه از فر بلوغ گرم تابستان و میراث بهارم بود

هر چه یاد و یادگارم بود

ریخته ست

چون درختی در زمستانم

بی که پندارد بهاری بود و خواهد بود

دیگر اکنون هیچ مرغ پیر یا کوری

در چنین عریانی انبوهم

آیا لانه خواهد بست؟