شیرین سخن

گفتم گل بستان را چنانکه دانی

بقایی وعهد گلستان را وفایی نباشد

و حکما گفته اند

هرچه نپاید دلبستگی را نشاید

حکیمی را پرسیدند:

چندین درخت نامور که خدای عزوجل آفریده است و برومند 

هیچ یک را آزاد نخوانده‌اند

مگر سرو را که ثمره‌ای ندارد

درین چه حکمت است؟

گفت: هر درختی را ثمره معین است که به

وقتی معلوم  به وجود آن تازه آید و گاهی به

عدم آن پژمرده شود و

سرو را هیچ از این نیست و

همه وقتی خوشست و

این است صفت آزادگان 

به آنچه می گذرد دل منه که دجله بسی

پس از خلیفه بخواهد گذشت در بغداد

گرت ز دست بر آید چو نخل باش کریم

ورت ز دست نیاید چو سرو باش آزاد

چون نداری کمال فضل آن به

که زبان در دهان نگه داری 

آدمی را زبان فضیحه کند

جوز بی مغز را سبکساری 

هر که تأمل نکند در جواب

بیشتر آید سخنش ناصواب 

چون در آید مه از تویی به سخن

گر چه به دانی اعتراض مکن

سخندان پرورده پیر کهن

بیندیشد آنگه بگوید سخن

مزن تا توانی بی تأمل بگفتار دم

نکو گوی و گر دیر گویی چه غم

بیندیش و آنگه بر آور نفس

و زان پیش بس کن که گویند بس

به نطق آدمی بهتر است از دواب

دواب از تو به گر نگویی صواب

به چه کار آیدت ز گل طبقی

از گلستان من ببر ورقی

  گل همین پنج روز و شش باشد

  وین گلستان همیشه خوش باشد

 دوست مشمار آن که در نعمت زند

لاف یاری و برادر خواندگی

دوست آن باشد که گیرد دست دوست

در پریشان حالی و درماندگی

منّت خدای را عز و جل که طاعتش

موجب قربتست

و به شکر اندرش مزید نعمت

هر نفسی که فرو می رود

ممدّ حیاتست

و چون بر می آید مفرّح ذات

پس در هر نفسی

دو نعمت موجودست و بر هر نعمت

شکری واجب

از دست و زبان که برآید

کز عهده شکرش به در آید