شیرین سخن

مرغ سحر ناله سرکن

داغ مرا تازه تر کن

ز آه شرر بار این قفس را

بَر شِکن و زیر و زِبَر کن

بلبل پَر بسته ز کنج قفس درآ

نغمهٔ آزادی نوع بشر سرا

وَز نفسی عرصهٔ این خاک تیره را پر شرر کن

ظلم ظالم، جور صیاد آشیانم، داده بر باد

ای خدا، ای فـلک، ای طبیعت

شام تاریک ما را سحر کن

نوبهار است گل به بار است

ابر چشمم ژاله ‌بار است

این قفس چون دلم تنگ و تار است

شعله فکن در قفس ای آه آتشین

دست طبیعت گل عمر مرا مچین

جانب عاشق نِگَه‌ ای تازه گل از این، بیشتر کن

مرغ بیدل شرح هجران مختصر٬ مختصر کن

 اینجا کلیک کنید.

 مرغ سحر/ محمدرضا شجریان

 هنگام فرودین که رساند ز ما درود

بر مرغزار دیلم و طرف سپیدرود

کز سبزه و بنفشه و گلهای رنگ رنگ

گویی بهشت آمده از آسمان فرود

 دریا بنفش و مرز بنفش و هوا بنفش

 جنگل کبود و کوه کبود و افق کبود

جای دگر بنفشه یکی دسته بدروند

 وین جایگه بنفشه به خرمن توان درود

در طواف شمع می گفت اين سخن

سوختم از آشنايان ای خوشا

بيگانه ای

پروانه ای

بلبل از هجر گل و پروانه از سودای

شمع

هر كسی سوزد به نوعی در غم

جانانه ای

خوش باش که گیتی نه برای

من و تست

وین کار برون ز ماجرای

من و تست

در خلقت عالم نبود

مقصودی

قصدی هم اگر بود ورای

من و تست