شیرین سخن

تحمل تنهایی از گدایی دوست داشتن آسانتر است

تحمل اندوه از گدایی همه شادی ها آسانتر است

سهل است که انسان بمیرد تا آنکه بخواهد به تکدی حیات برخیزد

چه چیز مگر هراسی کودکانه در قلب تاریکی آتش طلب می کند؟

مگر پوزش فرزند فروتن انحراف نیست؟

بگذار که انتظار فرسودگی بیافریند

زیرا تنها مجرمان التماس خواهند کرد

و ما می توانستیم ایمان به تقدیر را مغلوب ایمان به خویش کنیم

آنگاه ما هرگز نفرین کنندگان امکانات نبودیم ...

نمی شود پاییز

 فضای نمناک جنگلی اش

 برگ های خسته ی زردش

 غمگین تر از نگاه تو باشد

  نمی شود می دانم 

  نمی شود آوازی

 که مرد روستایی و عاشق

 با صدایی صاف

در اعماق دره می خواند

در شمالِ شمال

رنگین تر از صدای تو باشد

 نمی شود ... می دانم ...

حافظه برای عتیقه کردن عشق نیست

برای زنده نگه داشتن عشق است

عشق در قاب یادها پرنده ای ست در قفس

عشق طالب حضور است و پرواز نه امنیت و قاب

چیزهایی را که از کف می روند و باز نمی گردند

حق است که به خاطره تبدیل کنیم و در حافظه نگهداریم

اما نگذاریم که عشق در حد خاطره حقیر و مصرفی شود

ترک عشق کنیم بهتر از آن است که عشق را

به یک مشت یاد بی رنگ و بو تبدیل کنیم

یادهای بی صدایی که صدا را در ذهن فرسوده ی خویش و نه در روح

به آن می افزاییم تا ریا کارانه باور کنیم که هنوز

فریادهای دوست داشتن را می شنویم.

من که از درون دیوارهای مشبک، شب را دیده ام

و من که روح را چون بلور بر سنگترین سنگ های ستم کوبیده ام

من که به فرسایش واژه ها خو کرده ام

و من  باز آفریننده ی اندوه

هرگز ستایشگر فروتن یک تقدیر نخواهم بود

و هرگز تسلیم شدگی را تعلیم نخواهم داد

زیرا نه من ماندنی هستم نه تو

آنچه ماندنی ست ورای من و توست

اگر رفتی هیچوقت برنگرد

می دانی؟ 

وقتی قبل از برگشتن فعل رفتنی در کار باشد 

محبت خراب می شود

محبت ویران می شود

محبت هیچ می شود 

باور کن

یا برو یا بمان

اما، اگر رفتی ...

هیچوقت برنگرد

هیچوقت

 مگذار که عشق به عادت دوست داشتن تبدیل شود!

مگذار که حتی آب دادن گل های باغچه

به عادت آب دادن گل های باغچه بدل شود!

عشق عادت به دوست داشتن و سخت دوست داشتن

دیگری نیست

پیوسته نو کردن خواستنی ست که خود پیوسته

خواهان نو شدن است و دیگرگون شدن

تازگی ذات عشق است و طراوت بافت عشق

چگونه می شود تازگی و طراوت را از عشق گرفت

و عشق همچنان عشق بماند؟

عشق تن به فراموشی نمی سپارد

مگر یک بار برای همیشه

جام بلور تنها یک بار می شکند

می توان شکسته اش را تکه هایش را

نگه داشت

اما شکسته های جام آن تکه های تیز بُرَنده

دیگر جام نیست

احتیاط باید کرد

همه چیز کهنه می شود و اگر کمی کوتاهی کنیم

عشق نیز

بهانه ها جای حس عاشقانه را خوب می گیرند…

نمی شود که بهار از تو سبزتر باشد

گل از تو گلگون تر

امید از تو شیرین تر

نمی شود که تو باشی و شعر هم باشد

نمی شود که تو باشی ترانه هم باشد

نمی شود که تو باشی گلدان یاس هم باشد

نمی شود که تو باشی بلور هم باشد

نمی شود که شب هنگام

عطر نگاه تو باشد

"محبوبه های شب" هم باشند

نمی شود که تو باشی، من عاشق تو نباشم

نمی شود که تو باشی

درست همین طور که هستی

و من، هزار بار خوبتر از این باشم

و باز، هزار بار، عاشق تو نباشم

نمی شود، می دانم

نمی شود که بهار از تو سبزتر باشد