شیرین سخن

مرغ سحر ناله سرکن

داغ مرا تازه تر کن

ز آه شرر بار این قفس را

بَر شِکن و زیر و زِبَر کن

بلبل پَر بسته ز کنج قفس درآ

نغمهٔ آزادی نوع بشر سرا

وَز نفسی عرصهٔ این خاک تیره را پر شرر کن

ظلم ظالم، جور صیاد آشیانم، داده بر باد

ای خدا، ای فـلک، ای طبیعت

شام تاریک ما را سحر کن

نوبهار است گل به بار است

ابر چشمم ژاله ‌بار است

این قفس چون دلم تنگ و تار است

شعله فکن در قفس ای آه آتشین

دست طبیعت گل عمر مرا مچین

جانب عاشق نِگَه‌ ای تازه گل از این، بیشتر کن

مرغ بیدل شرح هجران مختصر٬ مختصر کن

 اینجا کلیک کنید.

 مرغ سحر/ محمدرضا شجریان

میرزا محمد تقی متخلص به بهار 18 آذر سال 1265  در

شهر مشهد بدنیا آمد

بهار ادبیات فارسی را نخست نزد پدرش آموخت و از هفت سالگی

آغاز به سرودن شعر کرد

 بهار از چهارده سالگی به اتفاق پدرش در مجامع آزادی‌ خواهان

حاضر شد و به واسطه انس و الفتی که با افکار جدید پیدا کرده بود

به مشروطه و آزادی دل بست

و دو سال پس از مرگ پدرش  که مشروطیت در کشور ایران مستقر شد

و بهار بیست سال داشت در جمع مشروطه‌خواهان خراسان درآمد

پدرش میرزا محمد کاظم صبوری ملک‌الشعرای آستان قدس رضوی

در زمان ناصرالدین شاه بود

 مقامی که پس از درگذشت پدر به فرمان مظفرالدین شاه

 به بهار رسید

خاندان پدری بهار خود را از نسل میرزا احمد کاشانی  قصیده سرای

سرشناس عهد فتحعلی‌ شاه می‌دانند

و به همین جهت پدر بهار تخلص صبوری را برگزید

مادرش از یک خانواده ی گرجی بود که در دوره ی عباس میرزا

به ایران آمده بودند

(Read more)

در طواف شمع می گفت اين سخن

سوختم از آشنايان ای خوشا

بيگانه ای

پروانه ای

بلبل از هجر گل و پروانه از سودای

شمع

هر كسی سوزد به نوعی در غم

جانانه ای

خوش باش که گیتی نه برای

من و تست

وین کار برون ز ماجرای

من و تست

در خلقت عالم نبود

مقصودی

قصدی هم اگر بود ورای

من و تست