شیرین سخن

علی شریعتی انسانها را به چهار دسته تقسیم کرده است:

آنانی که وقتی هستند، هستند وقتی که نیستند هم نیستند

عمده ی آدمها حضورشان مبتنی به فیزیک است

تنها با لمس ابعاد جسمانی آنهاست که قابل فهم می‌شوند

بنابراین اینان تنها هویت جسمی دارند

آنانی که وقتی هستند، نیستند وقتی که نیستند هم نیستند

مردگانی متحرک در جهان

خود فروختگانی که هویتشان را به ازای چیزی فانی واگذاشته‌ اند

بی شخصیت‌اند و بی اعتبار

هرگز به چشم نمی‌آیند

مرده و زنده‌ اشان یکی است

آنانی که وقتی هستند، هستند وقتی که نیستند هم هستند

آدمهای معتبر و با شخصیت

کسانی که در بودنشان سرشار از حضورند

و در نبودنشان هم تاثیرشان را می گذارند

کسانی که هماره به خاطر ما می‌مانند

دوستشان داریم و برایشان ارزش و احترام قائلیم

آنانی که وقتی هستند، نیستند وقتی که نیستند، هستند

شگفت انگیز ترین آدمها

در زمان بودشان چنان قدرتمند و با شکوه اند

که ما نمی‌توانیم حضورشان را دریابیم

اما وقتی که از پیش ما می روند

نرم نرم، آهسته آهسته درک می‌کنیم

باز می‌شناسیم

می فهمیم که آنان چه بودند

چه می گفتند و چه می خواستند

ما همیشه عاشق این آدمها هستیم 

هزار حرف داریم برایشان

اما وقتی در برابرشان قرار می‌گیریم قفل بر زبانمان می‌زنند

اختیار از ما سلب می‌شود

سکوت می‌کنیم و غرقه در حضور آنان مست می‌شویم

و درست در زمانی که می‌روند

یادمان می آید که چه حرفها داشتیم و نگفتیم

شاید تعداد اینها در زندگی هر کدام از ما

به تعداد انگشتان دست هم نرسد

پروردگارا

به من آرامشی عطا فرما تا بپذيرم آنچه را كه نمی توانم تغيير دهم

و شهامتی تا تغيير دهم آنچه را که می توانم

و بينشی تا تفاوت اين دو را بدانم

مرا فهم ده تا متوقع نباشم دنيا و مردم آن مطابق ميل من رفتار كنند

خدایا

به من زیستنی عطا کن که در لحظه مرگ

بر بی ثمری لحظه ای که برای زیستن گذشته است حسرت نخورم

و مردنی عطا کن که بربیهودگیش سوگوار نباشم

بگذار تا آن را من خود انتخاب کنم

اما آن چنان که تو دوست داری

بارالها

در برابر هرآنچه انسان ماندن را به تباهی می کشاند

مرا با نداشتن و نخواستن روئین تن کن

از همه فضائلی که به کار مردم نیاید محروم ساز

یاریم ده تا به رعایت مصلحت، حقیقت را ذبح شرعی نکنم

خدایا

سرنوشت مرا خیر بنویس

تقدیری مبارک

تا هر چه را که تو

دیر می خواهی  زود نخواهم

و هر چه را که تو

زود می خواهی  دیر نخواهم

کاش آسمان حرف کویر را می فهمید

و اشک خود را نثار گونه های

خشک کویر می کرد