شیرین سخن

و برف ببارد بی اختیار

و گریه  کنم بیصدا

و زمستان باشد همیشه

چه فرق میکند

آسمان که بنفش نباشد

یعنی نیستم

سنگین نشسته برف

غمگین نشسته شب

اندوه من به دل

تشویش من به لب

آتش اگر بمیرد

آتش اگر که سایه به صحرا نیفکند

در راه گرگ ها به قافله ها می زنند باز

سیمای بی نوایی و بی برگ باغ ها

بانگ کلاغ ها

به شادی مردم اعتماد مکن برف

تا می‌باری نعمتی

چون بنشینی به لعنت‌شان دچاری

چیزی در سکوت می‌نویسی

همه‌مان را گرفتار حکمت خود می‌کنی

ما که سفید‌خوانی‌های تو را خوب می‌شناسیم

برف هفت سالگی را بخاطر صدای پدر دوست داشتم...

پاشو ببین چه برفی اومده!

برف ده سالگی را بخاطر آدم برفی هایش

برف چهارده سالگی را بخاطر اخبار و تعطیلی هایش

برف هجده سالگی را درست یادم نیست در میان افکار یخ زده بود!

برف بیست سالگی قدم زدنهای عاشقانه و رد پاهایم

برف بیست و پنج سالگی به بعد فقط سرد بود و سرد بود و سرد ...

در زمانی كه وفا

  قصّه ی برف به تابستان است

و صداقت گل نايابی

و در چشمان پاك شقايق ها

عابر بی عاطفه ی غم جاری است

به چه كسی بايد گفت

با تو انسانم و خوشبخت ترين

هوا دلگیر درها بسته

سرها درگریبان دستها پنهان

نفسها ابر دلها خسته وغمگین

درختان اسکلتهای بلور آجین

زمین دلمرده سقف آسمان کوتاه

غبار آلوده مهر و ماه

زمستان است

مانده تا برف زمین آب شود

مانده تا بسته شود این همه نیلوفر وارونه ی چتر

ناتمام است درخت

زیر برف است تمنای شنا کردن کاغذ در باد

مانده تا سینی ما پر شود از صحبت سنبوسه و عید

در هوایی که نه افزایش یک ساقه طنینی دارد

و نه آواز پری می رسد از روزن منظومه برف

تشنه زمزمه ام

مانده تا مرغ سر چینه ی هذیانی اسفند صدا بردارد

پس چه باید بکنم

من که در لخت ترین موسم بی چهچه سال

تشنه زمزمه ام

بهتر آن است که برخیزم

رنگ را بردارم

روی تنهایی خود نقشه مرغی بکشم