شیرین سخن

ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻡ

ﻣﺜﻞ ﺍﺑﺮ ﺍﺯ ﺩﺭﯾﺎ

ﺍﻣﺎ ﻫﺮﺟﺎ ﺭﻓﺘﻢ

ﺑﺎﺭﯾﺪﻡ ...

وقتی کسی زیاد از رفتن حرف می زند

قبلا رفته است

فقط می خواهد مطمئن شود

چیزی از او در تو جا نمانده

کمک کن چمدانش را ببندد

چترش را به او پس بده

لبخندش را

آوازهایش را

همینطور سایه اش را

که

گاه و بیگاه از پشت پنجره ات گذشته بود ...
 

 دیگر منتظر کسی نیستم 

هر که آمد 

ستاره از رؤیاهایم دزدید

هر که آمد

سفیدی از کبوترانم چید 

هر که آمد

لبخند از لب‌هایم بُرید

منتظر کسی نیستم

از سر خستگی در این ایستگاه نشسته‌ام

ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ

ﺗﻮ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪﯼ ﺑﺮﻧﯿﺎﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﯼ

ﻭ ﻣﻦ

ﻣﺴﺎﻓﺮﯼ ﮔﻢ ﺩﺭ ﺑﺮﻑ

ﻋﺸﻖ ﻣﺎ

ﺑﺮﺁﻣﺪﻥ ﻭ ﭘﯿﺪﺍ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩ

ﻧﺒﻮﺩ؟

کنار دریا عاشق باشی، عاشق تر می شوی

و اگر دیوانه، دیوانه تر

این خاصیت دریاست

به همه چیز

وسعتی از جنون می بخشد

شاعران

از شهرهای ساحلی جان سالم

به در نمی برند

فرشته نبود اما مهربان بود

بی پناهم كه يافت

خانه ای ساخت برايم

از نور و آرامش

و من با شكوه زيستم

  دستهايش سفيد بود و روشن

  انگار از چيدن ماه آمده بود

ماه از پنجره دور می شد

مثل قویی سفید بر آب های سیاه

مسافر با ترس چمدانش را می بست

می ترسید کسی بدرقه اش نکند