شیرین سخن

به دیدارم بیا هرشب

در این تنهایی تنها و تاریک خدا مانند

دلم تنگ است

بیا ای روشن

ای روشنتر از لبخند

شبم را روز کن در زیر سرپوش سیاهیها

زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست

پیرهن چاک و غزل خوان و صراحی در دست

نرگسش عربده جوی و لبش افسوس کنان

نیم شب دوش به بالین من آمد بنشست

سر فرا گوش من آورد به آواز حزین

گفت ای عاشق دیرینه من خوابت هست

عاشقی را که چنین باده شبگیر دهند

کافر عشق بود گر نشود باده پرست

برو ای زاهد و بر دردکشان خرده مگیر

که ندادند جز این تحفه به ما روز الست

آن چه او ریخت به پیمانه ما نوشیدیم

اگر از خمر بهشت است وگر باده مست

خنده جام می و زلف گره گیر نگار

ای بسا توبه که چون توبه حافظ بشکست

آن شب قدری که گویند اهل خلوت

امشب است

یا رب این تأثیر دولت در کدامین

کوکب است

تا به گیسوی تو دست ناسزایان

کم رسد

هر دلی از حلقه‌ای در ذکر یارب

یارب است

        شب وصل است و طی شد نامه هجر        

سلام فیه حتی مطلع الفجر

 دلا در عاشقی ثابت قدم باش

   که در این ره نباشد  کار بی اجر

ای خواجه چه جویی ز شب قدر

                نشانی                 

هر شب، شب قدر است اگر قدر

بدانی

شب قدر است در جانب چرا

قدرش نمی‌دانی

تو را می‌شورد او هر دم چرا

او را نشورانی

چو او آب است و تو جویی چرا

خود را نمی‌جویی

چو او مشک است و تو بویی چرا

خود را نیفشانی

خدایا

سرنوشت مرا خیر بنویس

تقدیری مبارک

تا هر چه را که تو

دیر می خواهی  زود نخواهم

و هر چه را که تو

زود می خواهی  دیر نخواهم