شیرین سخن

گر بر فلکم دست بدی چون یزدان

           برداشتمی من این فلک را ز میان

از نو فلکی دگر چنان ساختمی    

         کازاده به کام دل رسیدی آسان  

برخیز و مخور غم جهان گذران

خوش باش و دمی به شادمانی گذران

در طبع جهان اگر وفائی بودی

نوبت بتو خود نیامدی از دگران

ساقی گل و سبزه بس طربناک شده ‌ست

دریاب که هفته دگر خاک شده‌ ست

می نوش و گلی بچین که تا درنگری

گل خاک شده ‌ست و سبزه خاشاک شده ‌ست

امروز ترا دسترس

فردا نیست

و اندیشه فردات به جز

سودا نیست

ضایع مکن این دم ار دلت

شیدا نیست

کاین باقی عمر را بها

پیدا نیست

سردفتر عالم معانی

عشق است

سربیت قصیده جوانی

عشق است

ای آنکه نداری خبر از

عالم عشق

این نکته بدان که زندگانی

عشق است

ای بس که نباشیم و جهان

خواهد بود

نی نام ز ما و نه نشان

خواهد بود

زین پیش نبودیم و نبد

هیچ خلل

زین پس چو نباشیم همان

خواهد بود

یک چند به کودکی به

استاد شدیم

یک چند ز استادی خود

شاد شدیم

پایان سخن شنو که ما را

چه رسید

از خاک در آمدیم و بر

باد شدیم