شیرین سخن

من به چشمهای بی قرار تو

قول می دهم

ریشه های ما به آب

شاخه های ما به آفتاب می رسد

ما دوباره سبز می شویم

قلمت را بردار بنویس از همه خوبیها 

زندگی، عشق، امید

و هر آن چیز که بر روی زمین زیبا است

بنویس از لبخند

از نگاهی بنویس که پر از

عشق به هر سوی جهان می نگرد

شادترین رنگ را به زندگی بزن

نگاه مهربانت صورتی

اندیشه ات سبز

آسمان دلت آبی

و قلب مهربانت طلایی

زندگی زیباست

اگر آن را به زیبایی رنگ بزنیم

بیا تا جهان را به بد نسپریم

به کوشش همه دست نیکی بریم

نباشد همی نیک و بد پایدار

همان به که نیکی بود یادگار

بترس از بد مردم بد نهان

که بر بد نهان تنگ گردد جهان

سخن هیچ مگشای با رازدار

که او را بود نیز انباز و یار

از من بگوى عالم تفسیر گوى را

           گر درعمل نکوشى نادان مفسرى

      علم آدمیت است و جوانمردى و شرف 

               و رنه ددى به صورت انسان مصورى

 بار درخت علم نباشد بجز عمل    

          با علم اگرعمل نکنى  شاخ بى برى

نظر کردم به چشم رای و تدبیر

ندیدم به ز خاموشی خصالی

نگویم لب ببند و دیده بر دوز

ولیکن هر مقامی را مقالی

زمانی درس علم و بحث تنزیل

که باشد نفس انسان را کمالی

زمانی شعر و شطرنج و حکایت

که خاطر را بود دفع ملالی

خدایست آنکه ذات بی‌نظیرش

نگردد هرگز از حالی به حالی