شیرین سخن

روزه کامل گرفتن آرزوی بچگی بود

این روزها که دلتنگ شنیدن اذان چشمانت هستم

کاش کله گنجشکی بود

روزه های ندیدن تو ...

سفره رنگین و خدا چشم به راه من و توست      

          تا که معلوم شود طالب دیدار کجاست

     بار عام است خدا را به ضیافت بشتاب                 

         تا نگویی که در رحمت دادار کجاست

                    آن خدایی که رحیم است و کریم است و غفور                      

            گوید ای سوته دلان عاشق دلدار کجاست

روزه ام با ربنّای دیده ات

وا می شود

ای عجب ازآن همه ذکری که در

چشمان توست

 تا کی به تمنای وصال تو یگانه

اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

خواهد به سر آید شب هجران تو یا نه

ای تیر غمت را دل عشاق نشانه

جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه 

بلبل به چمن زان گل رخسار نشان دید

پروانه در آتش شد و اسرار عیان دید

عارف صفت روی تو در پیر و جوان دید

یعنی همه جا عکس رخ یار توان دید

دیوانه منم من که روم خانه به خانه

دیوانه منم من که روم خانه به خانه 

هر در که زنم صاحب آن خانه تویی تو

هر جا که روم پرتو کاشانه تویی تو

در میکده و دیر که جانانه تویی تو

مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو

مقصود تویی کعبه و بتخانه بهانه

 اینجا کلیک کنید.

 تمنای وصال/ عبدالحسین مختاباد

دیگری از نظرم گر برود

باکی نیست

تو که معشوقی و محبوبی و

منظور مرو

الهی

اگر یکبار گویی بنده من

از عرش بگذرد

خنده من

دوستت دارم

چو بوی تازه ی نان به وقت افطار

دوستت دارم

چو عطر تند پدربزرگ به وقت نماز

دوستت دارم

چو یاس های ترمه ی بی بی

چو شب بوهای باغچه ی حیاط

چو گلبرگ سرخ میان کتاب

دوستت دارم

و هر بار بجای گفتنش

بو می کشم

تمام عطرهای جهان را

که از تن ات

بارها جا گذاشته ای