شیرین سخن

بهار آمد، بهار آمد سلام آورد مستان را

از آن پیغامبر خوبان پیام آورد مستان را

زبان سوسن از ساقی کرامت‌های مستان گفت

شنید آن سرو از سوسن قیام آورد مستان را

ز اول باغ در مجلس نثار آورد آنگه نقل

چو دید از لاله کوهی که جام آورد مستان را

ز گریه ابر نیسانی دم سرد زمستانی

چه حیلت کرد کز پرده به دام آورد مستان را

(Read more)

سحرم دولت بیدار به بالین آمد

گفت برخیز که آن خسرو شیرین آمد

قدحی درکش و سرخوش به تماشا بخرام

تا ببینی که نگارت به چه آیین آمد

مژدگانی بده ای خلوتی نافه گشای

که ز صحرای ختن آهوی مشکین آمد

گریه آبی به رخ سوختگان بازآورد

ناله فریادرس عاشق مسکین آمد

(Read more)

آب زنید راه را هین که نگار می‌رسد

مژده دهید باغ را بوی بهار می‌رسد

راه دهید یار را آن مه ده چهار را

کز رخ نوربخش او نور نثار می‌رسد

چاک شدست آسمان غلغله ایست در جهان

عنبر و مشک می‌دمد سنجق یار می‌رسد

رونق باغ می‌رسد چشم و چراغ می‌رسد

غم به کناره می‌رود مه به کنار می‌رسد

(Read more)

ز کوی یار می‌آید نسیم باد نوروزی

از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی

چو گل گر خرده‌ای داری خدا را صرف عشرت کن

که قارون را غلط‌ ها داد سودای زراندوزی

ز جام گل دگر بلبل چنان مست می لعل است

که زد بر چرخ فیروزه صفیر تخت فیروزی

به صحرا رو که از دامن غبار غم بیفشانی

به گلزار آی کز بلبل غزل گفتن بیاموزی

 (Read more)

گفته بودند از پس هر گریه آخر خنده ایست

این سخن بیهوده نیست

زندگی مجموعه ای از اشک و لبخند است

خنده ی شیرین فروردین

بازتاب گریه ی پُر بار اسفند است

چو آمد بهار و زمین گشت سبز                       

همه کوه پر لاله و دشت سبز

 چراگاه اسبان و جای شکار                            

بیاراست باغ از گل و میوه‌دار

ای بهار، ای بهار، ای بهار

تو پرنده‌ات‌‌ رها بنفشه‌ات به بار

می‌وزی پر از ترانه می‌رسی پر از نگار

هرکجا رهگذار تست شاخه‌های ارغوان شکوفه ریز

خوشه اقاقیا ستاره بار بیدمشک زرفشان

لشکر ترا طلایه دار بوی نرگسی که می‌کنی نثار

برگ تازه‌ای که می‌دهی به شاخسار 

چهره تو در فضای کوچه باغ

شعر دلنشین روزگار آفرین آفریدگار