شیرین سخن

باید برویم از اینجا

به سیّاره ای که مردمانش

نمی چینند گل ها را

و پروانه های بی گناه را به تور نمی اندازند

درخت ها را می فهمند و

از رگ های قلبشان

پنجره های بسته نمی سازند ...

بیا کوچ کنیم

به جایی که

دل شکستن جرم است

و هنوز هم عاشق شدن

عاشق ماندن

بین اهالی دهکده هایش مرسوم است ...

من از زمین و آدم های سنگی اش خسته ام

تیر می کشد استخوان های دل شکسته ام

چمدان دلتنگی هایم را شبانه بسته ام و

در ایستگاه تنهایی

منتظر قطاری که

کوپه های خالی پر از خاطره اش

درد می کند

نشسته ام ..