شیرین سخن

آسمان که چشم های تو باشد

پرنده شدن

عاشقانه ترین آرزوی دنیاست

و پرواز

سبزترین حس دست هایم برای

نوشتن اردیبهشتی ترین شعر سال ...

 دنیا پر از سین است

و شما می توانید از بی شمار سین های عالم

هر کدام را که خواستید بردارید

من اما از میان همه سین ها سیمرغ را انتخاب می کنم

هرچند گنجشکی کوچکم

و هرچند روی شاخه نازک زندگی نشسته ام

اما دلم بی تاب پر زدن در هوای قاف است...

بی تاب آن کوه بلندی که روی لبه جهان است

و آنطرفش دیگر خاکی نیست و زمینی

و همه اش آسمان و همه اش ملکوت است

و به فکر آن درختم

آن درخت که سیمرغ بر آن آشیانه دارد

و شاخه هایش تا دورترین نقطه آسمان رفته است

اگر سیمرغی هست

پس گنجشک ماندن و بلبل ماندن و طاووس ماندن گناه است

باید رفت و بسیار رفت

باید پر زد و بسیار پر زد

تا آهسته آهسته سیمرغ شد

اگر سیمرغ را می خواهی باید سفر کنی

و این سفری سخت است، بسیار سخت

اما باید خوشحال باشی و سرخوش بروی

و سادگی توشه ات باشد

و باید یاد بگیری که کمتر سخن بگویی

و بیشتر عمل کنی

پس سکوت زبان این سفر است

و هرچه می روی

طعم سبکی را بیشتر می چشی

سالی نو آمده است

و من سفره ای به بزرگی جهان پهن می کنم

و هفت سینی می چینم

از سفر و سختی و سادگی و سکوت و سبکی و سرخوشی

اما همه سین ها تنها در کنار سیمرغ زیباست

که سین هفتم هفت سین جهان است

از پشت این ثانیه های بی قرار

که در چشمان خیس دلتنگی

تکرار می شود

تو بیا

من ثابت می کنم

با یک گل هم بهار می شود ...

امان از اردیبهشت 

امان از اردیبهشت که بوی ماه و آسمان می دهد 

اردیبهشت عاشق است 

سرش را روی شانه ی خرداد می گذارد 

و با قصه های لیلی 

هوای شهر را مجنون می کند

اردیبهشت ماه 

یعنی زمان دلبری دختر بهار

کز تکچراغ لاله، چراغانی است باغ

وز غنچه های سرخ 

تک تک میان سبزه، فروزان بود چراغ

و آنگه که عاشقانه بپیچد بدلبری

بر شاخ نسترن

نیلوفری سپید

آید مرا بیاد که: نیلوفر منی

در خاطر منی

به هوای صدایت برگشتم

یک شهر بهار نارنج به حالم گریست 

چگونه بنویسد ادامه ی این شعر را 

شاعری که نیست ... 

ای که بوی باران شکفته درهوايت

ياد از آن بهاران که شد خزان به پايت

شد خزان به پايت بهار باور من

سايه بان مهرت نمانده بر سر من

جز غمت ندارم به حال دل گواهی

ای که نور چشمم در اين شب سياهی

چشم من به راهت هميشه تا بيايی

باغ من بهارم بهشت من کجايی

جان من کجايی، کجايی که بی تو دل شکسته ام

سر به زانوی غم نهاده ام به گوشه ای نشسته ام

آتشم به جان وخموشم چونای مانده از نوا

مانده با نگاهی به راهی که می رود به ناکجا

ای گل آشنا بیقرارم بيا

وای ازاين غم جدايی

 اینجا کلیک کنید.

 بوی باران/  محمد اصفهانی