شیرین سخن

ای دل اگر عاشقی در پی دلدار باش

بر در دل روز و شب منتظر یار باش

دلبر تو دایما بر در دل حاضر است

رو در دل برگشای حاضر و بیدار باش

دیدهٔ جان روی او تا بنبیند عیان

در طلب روی او روی به دیوار باش

ناحیت دل گرفت لشگر غوغای نفس

پس تو اگر عاشقی عاشق هشیار باش

نیست کس آگه که یار کی بنماید جمال

لیک تو باری به نقد ساختهٔ کار باش

در ره او هرچه هست تا دل و جان نفقه کن

تو به یکی زنده‌ای از همه بیزار باش

گر دل و جان تو را در بقا آرزوست

دم مزن و در فنا همدم عطار باش

 اینجا کلیک کنید.

 ای دل اگر عاشقی/  علیرضا افتخاری 

فریدالدین ابوحامد محمد عطار نیشابوری مشهور به شیخ عطار نیشابوری

یکی از عارفان، صوفیان و شاعران ایرانی  بلند نام ادبیات فارسی

 در پایان سده ی ششم و آغاز سده ی هفتم است

او در سال ۵۴۰ هجری برابر با ۱۱۴۶میلادی در نیشابور بدنیا آمد

نام او محمد، لقبش فریدالدین و کنیه اش ابوحامد بود

و در شعرهایش بیشتر عطار و گاهی نیز فرید تخلص کرده است

عطار در کدکن یکی از بخش های تربت حیدریه امروزی به دنیا آمد

و پدر و اجداد او اهل کدکن بوده اند

تربت حیدریه و همچینین برخی دیگر از شهر های خراسان

با یکدیگر نیشابور قدیم بودند

در کدکن زیارتگاهی است به نام پیرِزِرًوَند 

 و اهالی بر این باورند که این مزار شیخ ابراهیم پدرعطار است

کودکی عطار با طغیان غزها همراه شد

زمان فاجعه غز، عطار ۶ یا ۷ سال بیشتر نداشت

این فاجعه چنان عظیم و موحش بود که نمی‌ توانست

در ذهن کودک خردسال تأثیر دردانگیز خود را نگذارد

(Read more)

طاقت سیمرغ نارد بلبلی

بلبلی را بس بود عشق گلی

چون بود صد برگ دلدار مرا

کی بود بی‌ برگیی کار مرا

هر که در بادیهٔ عشق تو سرگردان شد

همچو من در طلبت بی سر و بی سامان شد

بی سر و پای از آنم که دلم گوی صفت

در خم زلف چو چوگان تو سرگردان شد

هر که از ساقی عشق تو چو من باده گرفت

بی‌خود و بی‌خرد و بی‌خبر و حیران شد

سالک راه تو بی نام و نشان اولیتر

در ره عشق تو با نام و نشان نتوان شد

(Read more)

ای جانِ جانِ جانم تو جانِ جانِ جانی

بیرون ز جانِ جان چیست آنی و بیش از آنی

پی می‌برد به چیزی جانم ولی نه چیزی

تو آنی و نه آنی یا جانی و نه جانی

بس کز همه جهانت جستم به قدر طاقت

اکنون نگاه کردم تو خود همه جهانی

به دریایی در افتادم که پایانش نمی‌بینم

به دردی مبتلا گشتم که درمانش نمی‌بینم

در این دریا یکی در است و ما مشتاق در او

ولی کس کو که در جوید که جویانش نمی‌بینم

چه جویم بیش ازین گنجی که سر آن نمی‌دانم

چه پویم بیش ازین راهی که پایانش نمی‌بینم

درین ره کوی مه رویی است خلقی در طلب پویان

ولیک این کوی چون یابم که پیشانش نمی‌بینم

به خون جان من جانان ندانم دست آلاید

که او بس فارغ است از ما سر آنش نمی‌بینم

دلا بیزار شو از جان اگر جانان همی خواهی

که هر کو شمع جان جوید غم جانش نمی‌بینم

برو عطار بیرون آی با جانان به جان بازی

که هر کو جان درو بازد پشیمانش نمی‌بینم

نظری به کار من کن که ز دست رفت کارم

به کسم مکن حواله که به جز تو کس ندارم

منم و هزار حسرت که در آرزوی رویت

همه عمر من برفت و بنرفت هیچ کارم

اگر به دستگیری بپذیری اینت منت

واگر نه رستخیزی ز همه جهان برآرم