شیرین سخن

آسمان که بغضش می شکند

باران می بارد

شاید وقتی یخ می زند احساسش

و تکه تکه می شود جگر ابرها

مثل روح خسته ی من

برف ...

من هیچ وقت دل به نبود نمی بندم

درد هم اگر بماند می ترکاند

روزگار همیشه بر یک قرار نمی ماند

روز و شب است

روشنی دارد، تاریکی دارد

پایین دارد، بالا دارد

کم دارد، بیش دارد

دیگر چیزی از زمستان باقی نمانده

تمام می شود

بهار می آید

اسفند دختر زمستان است

با گیسوان مشکی

چشمان مشکی

ملکه ای در شب های برفی

با پیراهنی زرشکی...

ماه عاشقی آتش و اسپند

گریه های پشت لبخند

شاپرک های عاشق گرفتار در بند

و شاعری که می اندیشد به ماهی ها

به سرنوشت خاموش حّبه های قند...

اسفند

لبخند زمستان است

از ذوق بهار...

سنگین نشسته برف

غمگین نشسته شب

اندوه من به دل

تشویش من به لب

آتش اگر بمیرد

آتش اگر که سایه به صحرا نیفکند

در راه گرگ ها به قافله ها می زنند باز

سیمای بی نوایی و بی برگ باغ ها

بانگ کلاغ ها

به شادی مردم اعتماد مکن برف

تا می‌باری نعمتی

چون بنشینی به لعنت‌شان دچاری

چیزی در سکوت می‌نویسی

همه‌مان را گرفتار حکمت خود می‌کنی

ما که سفید‌خوانی‌های تو را خوب می‌شناسیم

برف هفت سالگی را بخاطر صدای پدر دوست داشتم...

پاشو ببین چه برفی اومده!

برف ده سالگی را بخاطر آدم برفی هایش

برف چهارده سالگی را بخاطر اخبار و تعطیلی هایش

برف هجده سالگی را درست یادم نیست در میان افکار یخ زده بود!

برف بیست سالگی قدم زدنهای عاشقانه و رد پاهایم

برف بیست و پنج سالگی به بعد فقط سرد بود و سرد بود و سرد ...