شیرین سخن

شاخ خشکیم به ما سردی عالم

چه کند

پیش ما برگ و بری نیست که

سرما ببرد

یک روزی که خوشحال تر بودم

نذرم را ادا می کنم

 تا روزهایی مثل حالا

که خستگی و ناتوانی لای دست و پایم پیچیده است

بخوانمشان

 و یادم بیاید که

هیچ بهار و پاییزی بی زمستان مزه نمی دهد

و هیچ آسیاب آرامی بی طوفان

چون درختی در صمیم سرد و بی ابر زمستانی

هر چه برگم بود و بارم بود

هر چه از فر بلوغ گرم تابستان و میراث بهارم بود

هر چه یاد و یادگارم بود

ریخته ست

چون درختی در زمستانم

بی که پندارد بهاری بود و خواهد بود

دیگر اکنون هیچ مرغ پیر یا کوری

در چنین عریانی انبوهم

آیا لانه خواهد بست؟

هوا دلگیر درها بسته

سرها درگریبان دستها پنهان

نفسها ابر دلها خسته وغمگین

درختان اسکلتهای بلور آجین

زمین دلمرده سقف آسمان کوتاه

غبار آلوده مهر و ماه

زمستان است

رسیده آخر اسفند و رو به پایانم

قسم نده که به جان تو هم نمی مانم

  تو و جهان و همه مردمش عوض شده اید

و من هنوز همان شاعر پریشانم

  چگونه با تو بمانم  بهار نزدیک است

  تو بوته ی گل سرخی و من زمستانم

روزگار همیشه بر یک قرار نمی ماند

روز و شب دارد

روشنی دارد  تاریکی دارد

کم دارد  بیش دارد

دیگر چیزی از زمستان باقی نمانده

تمام می شود

بهار می آید

آخرین روزهای اسفند است

از سر شاخ این برهنه چنار

مرغکی با ترنمی بیدار

می زند نغمه

نیست معلومم

آخرین شکوه از زمستان است

یا نخستین ترانه های بهار