شیرین سخن

خرد چشم جان است چون

بنگری

تو بی چشم شادان جهان

نسپری

خرد رهنمای و خرد دلگشای

خرد دست گیرد به هر

دو سرای

کسی کو خرد را ندارد

ز پیش

دلش گردد از کرده‌ی

خویش ریش

درختی که تلخ است وی را سرشت

           گرش برنشانی به باغ بهشت

ور از جوی خلدش به هنگام آب  

             به بیخ انگبین ریزی و شهد ناب

سرانجام گوهر ز بار آورد       

       همان میوه تلخ  بار آورد   

بیا تا جهان را به بد نسپریم

به کوشش همه دست نیکی بریم

نباشد همی نیک و بد پایدار

همان به که نیکی بود یادگار

بترس از بد مردم بد نهان

که بر بد نهان تنگ گردد جهان

سخن هیچ مگشای با رازدار

که او را بود نیز انباز و یار

چو آمد بهار و زمین گشت سبز                       

همه کوه پر لاله و دشت سبز

 چراگاه اسبان و جای شکار                            

بیاراست باغ از گل و میوه‌دار

    هوا پر خروش و زمين پر ز جوش     

خنک آنک دل شاد دارد به نوش

  همه بوستان زير برگ گلست   

 همه کوه پرلاله و سنبلست   

    به پاليز بلبل بنالد همی     

گل از ناله او ببالد همی

به نیکی گرای و میازار کس

           ره رستگاری همین است و بس