شیرین سخن

گر بر فلکم دست بدی چون یزدان

           برداشتمی من این فلک را ز میان

از نو فلکی دگر چنان ساختمی    

         کازاده به کام دل رسیدی آسان  

برخیز و مخور غم جهان گذران

خوش باش و دمی به شادمانی گذران

در طبع جهان اگر وفائی بودی

نوبت بتو خود نیامدی از دگران

ساقی گل و سبزه بس طربناک شده ‌ست

دریاب که هفته دگر خاک شده‌ ست

می نوش و گلی بچین که تا درنگری

گل خاک شده ‌ست و سبزه خاشاک شده ‌ست

امروز ترا دسترس

فردا نیست

و اندیشه فردات به جز

سودا نیست

ضایع مکن این دم ار دلت

شیدا نیست

کاین باقی عمر را بها

پیدا نیست

ای بس که نباشیم و جهان

خواهد بود

نی نام ز ما و نه نشان

خواهد بود

زین پیش نبودیم و نبد

هیچ خلل

زین پس چو نباشیم همان

خواهد بود

یک چند به کودکی به

استاد شدیم

یک چند ز استادی خود

شاد شدیم

پایان سخن شنو که ما را

چه رسید

از خاک در آمدیم و بر

باد شدیم

شادی بطلب که حاصل

عمر دمی‌ ست

هر ذره ز خاک کیقبادی

و جمی‌ ست

احوال جهان و اصل این

عمر که هست

خوابی و خیالی و فریبی

و دمی‌ ست