شیرین سخن

 دنیا پر از سین است

و شما می توانید از بی شمار سین های عالم

هر کدام را که خواستید بردارید

من اما از میان همه سین ها سیمرغ را انتخاب می کنم

هرچند گنجشکی کوچکم

و هرچند روی شاخه نازک زندگی نشسته ام

اما دلم بی تاب پر زدن در هوای قاف است...

بی تاب آن کوه بلندی که روی لبه جهان است

و آنطرفش دیگر خاکی نیست و زمینی

و همه اش آسمان و همه اش ملکوت است

و به فکر آن درختم

آن درخت که سیمرغ بر آن آشیانه دارد

و شاخه هایش تا دورترین نقطه آسمان رفته است

اگر سیمرغی هست

پس گنجشک ماندن و بلبل ماندن و طاووس ماندن گناه است

باید رفت و بسیار رفت

باید پر زد و بسیار پر زد

تا آهسته آهسته سیمرغ شد

اگر سیمرغ را می خواهی باید سفر کنی

و این سفری سخت است، بسیار سخت

اما باید خوشحال باشی و سرخوش بروی

و سادگی توشه ات باشد

و باید یاد بگیری که کمتر سخن بگویی

و بیشتر عمل کنی

پس سکوت زبان این سفر است

و هرچه می روی

طعم سبکی را بیشتر می چشی

سالی نو آمده است

و من سفره ای به بزرگی جهان پهن می کنم

و هفت سینی می چینم

از سفر و سختی و سادگی و سکوت و سبکی و سرخوشی

اما همه سین ها تنها در کنار سیمرغ زیباست

که سین هفتم هفت سین جهان است

از پشت این ثانیه های بی قرار

که در چشمان خیس دلتنگی

تکرار می شود

تو بیا

من ثابت می کنم

با یک گل هم بهار می شود ...

باد بهاری باد سازندگی است و نشان از

نشاط و زندگی بخشیدن را دارد

ولی باد پاییزی برای به خواب رفتن

طبیعت وزیده می شود

زمانی که فصل بهار 

فصل رستاخیز طبیعت می رسد

روح دوباره در کالبد

طبیعت بی جان و افسرده دمیده می شود و

طبیعت لباس نو بر تن و دوباره سرسبز می شود

این رویش و طراوت نه تنها در طبیعت

بلکه در روح آدمی هم قابل رؤیت است

بدین شکل رستاخیز انسان و جهان 

با پیدایش بهار

به تماشا گذاشته می شود

(Read more)

كُمبُزه یا کنبزه یا کنبیزه نوعی خیار یا به عبارتی

میوه ی کال و نارسِ میوه‌هایی مانند

خربزه، طالبی و گرمگ است که گِرد و کُروی به

رنگ سبز تیره مایل به نقره ای و

دارای گوشتی تُرد و لطیف با بوی خوش و

مزه ای ملایم است که بیشتر در

فصول بهار و تابستان بعمل می آید

وقتی کسی بخواهد دیگری را با وعده دور و دراز

و با زبان شیرین از سر وا کند

این مثل را به کار می برد

منظور از این مثل

به چیزی دور و باطل وعده دادن

یعنی حرف و 

وعده های سر خرمن به کسی دادن است

به هوای صدایت برگشتم

یک شهر بهار نارنج به حالم گریست 

چگونه بنویسد ادامه ی این شعر را 

شاعری که نیست ... 

ای که بوی باران شکفته درهوايت

ياد از آن بهاران که شد خزان به پايت

شد خزان به پايت بهار باور من

سايه بان مهرت نمانده بر سر من

جز غمت ندارم به حال دل گواهی

ای که نور چشمم در اين شب سياهی

چشم من به راهت هميشه تا بيايی

باغ من بهارم بهشت من کجايی

جان من کجايی، کجايی که بی تو دل شکسته ام

سر به زانوی غم نهاده ام به گوشه ای نشسته ام

آتشم به جان وخموشم چونای مانده از نوا

مانده با نگاهی به راهی که می رود به ناکجا

ای گل آشنا بیقرارم بيا

وای ازاين غم جدايی

 اینجا کلیک کنید.

 بوی باران/  محمد اصفهانی

نمی شود که بهار از تو سبزتر باشد

گل از تو گلگون تر

امید از تو شیرین تر

نمی شود که تو باشی و شعر هم باشد

نمی شود که تو باشی ترانه هم باشد

نمی شود که تو باشی گلدان یاس هم باشد

نمی شود که تو باشی بلور هم باشد

نمی شود که شب هنگام

عطر نگاه تو باشد

"محبوبه های شب" هم باشند

نمی شود که تو باشی، من عاشق تو نباشم

نمی شود که تو باشی

درست همین طور که هستی

و من، هزار بار خوبتر از این باشم

و باز، هزار بار، عاشق تو نباشم

نمی شود، می دانم

نمی شود که بهار از تو سبزتر باشد