شیرین سخن

جشن فروردینگان

در ایران باستان به مناسبت‌های گوناگون جشنی

برگزار می‌ شد و از آنجا که جشن نوعی عبادت

بشمار می‌ آمد برگزاری آن رنگ دینی به خود گرفته بود

در باورهای ایرانی برخی از این جشن‌ها

جشن‌های واجب بود 

مانند گاهنبارها که جشن‌های سالگرد  

آفرینش‌های شش‌ گانه

 آسمان، آب، زمین، گیاه، چارپای مفید و انسان

هستند و برخی جشن‌های مستحب مانند

جشن‌های برابری

نام روز و ماه که جشن‌های ماهانه خوانده می‌ شود

 (Read more)

چون درخت فروردين پُر شکوفه شد جانم

دامنی ز گل دارم بر چه کس بيفشانم 

ای نسيم جان پرور امشب از برم بگذر

ورنه اين چنين پُر گل تا سحر نمی مانم 

لاله وار خورشيدی در دلم شکوفا شد

صد بهار گرمی زا سر زد از زمستانم 

دانه ی اميد آخر شد نهال بار آور

صد جوانه پيدا شد از تلاش پنهانم

گفته بودند از پس هر گریه آخر خنده ایست

این سخن بیهوده نیست

زندگی مجموعه ای از اشک و لبخند است

خنده ی شیرین فروردین

بازتاب گریه ی پُر بار اسفند است

خزان بنشست و گل با بادها رفت

بهار از خاطر شمشادها رفت

ز یاد باغ بوی فرودینها

هوای خرم خردادها رفت 

ز یاد باغبانان رنگ گلزار

 چو بوی نسترن با بادها رفت 

 تو گویی گل نه رویید و نه پژمرد

چه آسان می توان از یادها رفت 

پائیز فصل اوج خوشبختی زیباترین نگین

نگاه منتظر برگ روی زمین

فروردین و مهر فصل چنار

این طرف فصل رویش

آن طرف افول بهار

پائیز یعنی تنپوش

زیبای من

پائیز یعنی شوق

پر کشیدن

از زندان من