شیرین سخن

دلم می خواست

دنیا خانه مهر و محبت بود

دلم می خواست  

مردم  در همه احوال با هم آشتی بودند

طمع در مال یکدیگر نمی کردند

کمر بر قتل یکدیگر نمی بستند

مراد خویش را در نامرادی های یکدیگر نمی جستند

از این خون ریختن ها  فتنه ها  پرهیز می کردند

چو کفتاران خون آشام  کمتر چنگ و دندان تیز می کردند

چه شیرین است

وقتی سینه ها از مهر آکنده است

چه شیرین است

وقتی  آفتاب دوستی در آسمان دهر تابنده است

چه شیرین است

وقتی  زندگی خالی ز نیرنگ است

رؤیاهایم را نقاشی می کنم

با رنگهایی از خزان های به جا مانده

فریادی رساترست

هم آغوشی شعر و رنگ

بهار به بهار

در معبر اردیبهشت

سراغت را از بنفشه های وحشی گرفتم

و میان شکوفه های نارنج

در جستجویت بودم

در پاییز یافتمت

تنها شکوفه ی جهان که

در پاییز روییدی

دلم عاشق شدن فرمود و من بر حسب

فرمانش

 در افتادم بدان دردی که پیدا نیست   

درمانش

زندگی را ورق بزن

هر فصلش را خوب بخوان

با بهار برقص

با تابستان بچرخ

در پاییزش عاشقانه قدم بزن

با زمستانش بنشین

و چایت را به سلامتی

نفس کشیدنت بنوش

زندگی را باید زندگی کرد

آنطور که دلت می گوید

مبادا زندگی را دست نخورده

برای مرگ بگذاری

به آرامی آغاز به مردن می کنی

اگر سفر نکنی

اگر کتابی نخوانی

اگر به اصوات زندگی گوش ندهی

اگر از خودت قدردانی نکنی

به آرامی آغاز به مردن می کنی

زمانی که خودباوری را در خودت بکشی

وقتی نگذاری دیگران به تو کمک کنند

(Read more)

چشم خود بستم که دیگر چشم مستش

ننگرم

ناگهان دل داد زد دیوانه من

می بینمش