شیرین سخن

من نمک پرورده ی زخم های از آشنا خورده

آنقدر با خرابی این گریه ساخته ام

که هر کُنج این خانه

از دست دیده ام، دریاست

پناه بر عشق

دو رکعت گريستن در آستين آسمان

برای دوری از يادهای تو واجب است

واجب است تا از قنوت جهان

راهی به آتنا فی مشعر الجنون بيابم
 

گاه يک ستاره

يک ستاره گاهی

می‌تواند حتی در کف يک پياله‌ی آب

خواب هزار آسمان آسوده ببيند

آن وقت تو می‌گويی چه؟

می‌گويی يک آينه برای انعکاس علاقه

کافی نيست؟!

بیا بی‌ خبر به خواب هفت سالگی برگردیم

غصه‌هامان گوشه گنجه بی‌ کلید

مشق‌هامان نوشته

تقویم تمام مدارس در باد

و عید یعنی همیشه همین فردا

نه دوش و نه امروز

تو رفته‌ای و راه‌ها را برف پوشانده است

باید به کومه‌ی کلمات خودم برگردم

ماهی، علف، آفتاب، پرنده، سنگ، ستاره، انتظار، رود

و من، همه، هر چه، هر چه که هست

همه‌ی ما فقط حسرت بی پایان یک اتفاق ساده‌ایم

که جهان را بی‌جهت جورعجیبی جدی گرفته‌ایم

( بگذار اینجا‏ یک ستاره بگذارم،‏ حرفم ادامه دارد.)

*

فراموشی، فراموشی

فقط فراموشی سرآغاز سعادت آدمی‌ست...!

آرام باش

حوصله کن

آب های زودگذر

هیچ فصلی را نخواهند دید

از ریگ های ته جویبار شنیده ام

مهم نیست که مرا

از ملاقات ماه و گفت و گوی باران

بازداشته اند

من برای رسیدن به آرامش

تنها به تکرار اسم تو

بسنده خواهم کرد

حالا آرام باش

همه چیز درست خواهد شد

بهار به بهار

در معبر اردیبهشت

سراغت را از بنفشه های وحشی گرفتم

و میان شکوفه های نارنج

در جستجویت بودم

در پاییز یافتمت

تنها شکوفه ی جهان که

در پاییز روییدی