شیرین سخن

پیوسته دلم ز جور خویشان

ریش است

وین جور و جفای خلق از حد

بیش است

بیگانه به بیگانه ندارد کاری

خویش است

که در پی شکست خویش است

 تا کی به تمنای وصال تو یگانه

اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

خواهد به سر آید شب هجران تو یا نه

ای تیر غمت را دل عشاق نشانه

جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه 

بلبل به چمن زان گل رخسار نشان دید

پروانه در آتش شد و اسرار عیان دید

عارف صفت روی تو در پیر و جوان دید

یعنی همه جا عکس رخ یار توان دید

دیوانه منم من که روم خانه به خانه

دیوانه منم من که روم خانه به خانه 

هر در که زنم صاحب آن خانه تویی تو

هر جا که روم پرتو کاشانه تویی تو

در میکده و دیر که جانانه تویی تو

مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو

مقصود تویی کعبه و بتخانه بهانه

 اینجا کلیک کنید.

 تمنای وصال/ عبدالحسین مختاباد

آنچه ندارد عوض ای

هوشیار

عمر عزیز است غنیمت

شمار

هر چه بینی در جهان دارد عوض

کز عوض حاصل تو را گردد غرض

بی عوض دانی چه باشد در جهان

عمر باشد عمر قدر آن بدان

از حكیمی پرسیدند:

نعمتی كه بر صاحبش رشك نبرند

یا بلائی كه بر گرفتارش دلسوزی نكنند می شناسی؟

گفت: آری

آن نعمت تواضع است و

آن بلا تكبر