شیرین سخن

باید از سمت خدا معجزه

نازل بشود

تا دلم، بازدلم، بازدلم  

دل بشود

تا همین چشم  پُر از روزن

امید شود

شاید امید از آن معجزه

حاصل بشود

زمستان بود و برف بود وسرما بود

زمستانی که جز خاطرات محو تو

دلم گرم هیچ ردپایی‌ نبود

در این پولک‌ افشان

جهان ناگهان بار دیگر جوان است

چه اندوه اگر می‌گذارد مرا همچنان پیر

چه برفی، چه برفی

چه پاکیزه آرامشی با چه ژرفای ژرفی

دوست داشتن و مورد محبت قرار گرفتن

بزرگترین لذت دنیا است

مردم اشتباهات زندگی خود را روی هم می ريزند

و از آنها غولی به وجود می آورند كه

نامش تقدير است

می‌‌شود یک شب خوابید

و صبح با خبر شد

غمها را از یک کنار به دور ریخته اند 

که اگر اشکی هست

یا از عمق شادمانی دلی‌ بی‌ درد است

یا از پس به هم رسیدن‌های دور

یا گریه کودکی

که دست بی‌ حواسش بادبادکی را بر باد می‌‌دهد

کاش می‌‌شد

یک صبح

کسی‌ زنگ خانه هامان را بزند

بگوید

با دست پر آمده ایم

با لبخند

با قلب‌هایی‌ آکنده از عشق‌های واقعی‌

از آنسوی دوست داشتن ها

آمده‌ایم بمانیم و هرگز نرویم

هیچکس نمی داند

چقدر جای شادمانی‌های بی‌ سبب

در دل نسل ما خالیست

عشق از ازل است و تا ابد خواهد بود

جوینده عشق بی‌ عدد خواهد بود

فردا که قیامت آشکارا گردد

هر دل که نه عاشق است رد خواهد بود

پی نوشت: به روایتی منسوب به باباافضل کاشانی