شیرین سخن

گفت: کم پیدا شدی

گفتم: گم شده ام

گفت: نیستی‌ مثل قبل

گفتم: هیچکس نیست مثل قبل

گفت: گاهی‌ سری به ما بزن، دلمان تنگ می‌‌ شود

گفتم: گاهی‌ زیاد به سرم می زند، دل که تنگ می شود

گفت: به سلامت روزگارت خوش باد

گفتم: روزگار بایست، هر چه بادا باد

زمستان بود و برف بود وسرما بود

زمستانی که جز خاطرات محو تو

دلم گرم هیچ ردپایی‌ نبود

می‌‌شود یک شب خوابید

و صبح با خبر شد

غمها را از یک کنار به دور ریخته اند 

که اگر اشکی هست

یا از عمق شادمانی دلی‌ بی‌ درد است

یا از پس به هم رسیدن‌های دور

یا گریه کودکی

که دست بی‌ حواسش بادبادکی را بر باد می‌‌دهد

کاش می‌‌شد

یک صبح

کسی‌ زنگ خانه هامان را بزند

بگوید

با دست پر آمده ایم

با لبخند

با قلب‌هایی‌ آکنده از عشق‌های واقعی‌

از آنسوی دوست داشتن ها

آمده‌ایم بمانیم و هرگز نرویم

هیچکس نمی داند

چقدر جای شادمانی‌های بی‌ سبب

در دل نسل ما خالیست

و خاطرات

نه مجال گریز می‌دهند

نه رخصت خلوتی

خاطرات

روح تو را می‌ درند

در رخوت سرد روزهایت

چنان بارانی‌ ات می‌کنند

که برگ‌ ریزان سهم تو می‌شود

خاطرات

از تو و لحظه‌ هایت عبور می‌کنند

می دوی و می دوند

و نمی‌ دانی کدام یک زنده‌ تر است