شیرین سخن

بیدار شو که درشب یلدای نیستی            

در پرده است چشم تو را طرفه خوابها

مهر رخشا نکوترین چهر است

شب یلدا تولد مهر است 

این همایون شب خیال انگیز 

هست درآخرین شب پاییز 

بیخ و بن در حماسه گستردست

در نهادش حماسه پرور دست 

لفظ یلدا اگر چه سریانیست

شب مهرآفرین ایرانی ست

گذشت پاییز آمد فصل سرما

سر آغازش شب زیبای یلدا 

چه شبهای درازی دارد این فصل

یقین زلف سیاه گسیوی یلدا

سلام ای فصل سرد و برف و باران

خوش آمد گویمت فصل زمستان

پاییز

چمدانش را بسته

انتهای جاده ی آذر

به انتظار نشسته است

نگاهش ابری

ردّ پاهایش خیس

و کوله بارش لبریز

از اینهمه برگی

که از درختان تکانده است

سفر

از اولین قدمی که در جاده بر می داری یا

از اولین لباسی که در چمدان می گذاری و یا

از آخرین خداحافظی شروع نمی شود

سفر

از وقتی آغاز می شود که حس می کنی

اگر بروی دلت تنگ خواهد شد

دو قدم مانده که پاییز به یغما برود

این همه رنگ قشنگ از کف دنیا برود

تا بجنبیم تمام است تمام

مهر دیدی كه به برهم زدن چشم گذشت

یا همین سال جدید

باز كم مانده به عید

این شتاب عمراست 

من وتو باورمان نیست كه نیست

خزان بنشست و گل با بادها رفت

بهار از خاطر شمشادها رفت

ز یاد باغ بوی فرودینها

هوای خرم خردادها رفت 

ز یاد باغبانان رنگ گلزار

 چو بوی نسترن با بادها رفت 

 تو گویی گل نه رویید و نه پژمرد

چه آسان می توان از یادها رفت