شیرین سخن

الهی 

ضعيفان را پناهی

قاصدان را بر سر راهی 

مومنان را گواهی

چه عزيز است آن كس كه تو خواهی

                 يا رب دل پاك و جان آگاهم  ده                  

آه  شب و گريه سحرگاهم  ده

                   در راه خود اول ز خودم بيخود كن                   

بيخود چو شدم ز خود بخود راهم ده

يا رب  ز شراب عشق

    سرمستم كن       

وز عشق خودت نيست كن و

 هستم كن  

از هر چه ز عشق خود

      تهیدستم كن       

يك باره  به بند عشق  

پابستم كن

الهی

کار آن کس کند که تواند

عطا آن کس بخشد که دارد

پس بنده چه تواند و چه دارد

الهی

ادای شکر تو را هیچ زبان نیست

و دریای فضل تو را هیچ کران نیست

و سرّ حقیقت تو بر هیچ کس عیان نیست

هدایت کن بر ما رهی که بهتر از آن نیست

کس به غیر از تو نخواهم چه بخواهی چه نخواهی

باز کن در که جز این خانه مرا نیست پناهی

نه من آنم که زلطف و کرمت چشم بپوشم

نه تو آنی که کنی منع گدا را زنگاهی

در اگر باز نگردد نروم باز بجائی

پشت دیوار نشینم چو گدا بر سر راهی

تو کریمی و دو صد کوه به یک کاه ببخشی

من بیچاره چه سازم که ندارم پر کاهی

سوز دوزخ به از این کز شرر عشق نسوزم

به بهشت ندهم گر بدهی شعله آهی

سوز ده تا که بسوزد زغمت سخت درونی

اشک ده تا که بگرید زغمت نامه سیاهی

چو بدوزخ زدهان شعله صفت سر بدر آرد

این زبانی که دل شب به تو گفته است الهی

چون پسندی که فرود آوریش در دل آتش

این جبینی که به خاک تو فرود آمده گاهی

سخن از وسعت عفوت نتوان گفت که فردا

جرم کونین به پیش کرمت نیست گناهی

دست بنده ات بگیر از کرم خویش که باشد

همچو کوری که نشسته است به غفلت سر چاهی

الهی

اگر یکبار گویی بنده من

از عرش بگذرد

خنده من

بدان که

نماز زیاده خواندن کار پیر زنان است

و روزه فزون داشتن

صرفه ی نان است

و حج نمودن تماشای جهان است

اما نان دادن

کار مردان است