شیرین سخن

ای بس که نباشیم و جهان

خواهد بود

نی نام ز ما و نه نشان

خواهد بود

زین پیش نبودیم و نبد

هیچ خلل

زین پس چو نباشیم همان

خواهد بود

یک چند به کودکی به

استاد شدیم

یک چند ز استادی خود

شاد شدیم

پایان سخن شنو که ما را

چه رسید

از خاک در آمدیم و بر

باد شدیم

شادی بطلب که حاصل

عمر دمی‌ ست

هر ذره ز خاک کیقبادی

و جمی‌ ست

احوال جهان و اصل این

عمر که هست

خوابی و خیالی و فریبی

و دمی‌ ست

هنگام سپیده دم خروس سحری

            دانی که چرا همی کند نوحه گری

یعنی که نمودند در آیینه صبح

               کز عمر شبی گذشت و تو بی خبری 

افسوس که نامه جوانی

طی شد

و آن تازه بهار زندگانی

دی شد

آن مرغ طرب که نام او

بود شباب

افسوس ندانم که کی آمد

کی شد

از منزل کفر تا به دین یک

نفس است

وز عالم شک تا به یقین یک

نفس است

این یک نفس عزیز را

خوش می دار

کز حاصل عمر ما همین یک

نفس است

خیام اگر ز باده مستی

خوش باش

با ماهرخی اگر نشستی

خوش باش

چون عاقبت کار جهان

نیستی است

انگار که نیستی چو هستی

خوش باش