شیرین سخن

این جهان پر از صدای

حرکت پاهای مردمی‌ست که

همچنان که ترا می‌بوسند

در ذهن خود طناب دار ترا می‌بافند

آه اى زندگى

منم كه هنوز

با همه پوچى از تو لبريزم

نه بر آنم كه رشته پاره كنم

نه بر آنم كه از تو بگريزم

وه چه زیبا بود اگر پاییز بودم

            وحشی و پر شور ورنگ آمیز بودم

دلم گرفته است 

دلم گرفته است 

به ایوان می روم و انگشتانم را 

بر پوست کشیده ی شب می کشم 

چراغ های رابطه تاریکند 

چراغهای رابطه تاریکند 

کسی مرا به آفتاب 

معرفی نخواهد کرد 

کسی مرا به میهمانی گنجشک ها نخواهد برد 

پرواز را به خاطر بسپار 

پرنده مردنی ست 

نگاه کن

تمام آسمان من

پر از شهاب می شود

تو آمدی ز دورها و دورها

ز سرزمین عطرها و نورها

نشانده ای مرا کنون به زورقی

ز عاجها، ز ابرها،  بلورها

مرا ببر امید  دلنواز من

ببر به  شهر شعرها  و شورها

به راه  پر ستاره می کشانی ام

فراتر از ستاره می نشانی ام

مرگ من روزی فرا خواهد رسید

در بهاری روشن از امواج نور 

در زمستانی غبار آلود و دور 

یا خزانی خالی از فریاد و شور 

مرگ من روزی فرا خواهد رسید

 روزی از این تلخ و شیرین روزها 

روز پوچی همچو روزان دگر

 سایه ای ز امروزها  دیروزها 

دیدگانم همچو دالان های تار

 گونه هایم همچو مرمرهای سرد 

ناگهان خوابی مرا خواهد ربود

 من تهی خواهم شد از فریاد درد

می‌توان چشم ترا در پیله‌ی قهرش

دکه‌ی بی‌رنگ کفش کهنه‌ای پنداشت 

می‌توان چون آب در گودال خود خشکید

می‌توان زیبایی یک لحظه را با شرم 

مثل یک عکس سیاه مضحک فوری

در ته صندوق مخفی کرد 

می‌توان در قاب خالی مانده‌ی یک روز

نقش یک محکوم یا مغلوب یا مصلوب را آویخت 

می‌توان با صورتک‌ها رخنه‌ی دیوار را پوشاند

می‌توان یا نقش‌هایی پوچ‌تر آمیخت 

می‌توان همچون عروسک‌های کوکی بود

با دو چشم شیشه‌ای دنیای خود را دید