شیرین سخن

آه اى زندگى

منم كه هنوز

با همه پوچى از تو لبريزم

نه بر آنم كه رشته پاره كنم

نه بر آنم كه از تو بگريزم

بی تو هر لحظه مرا بیم  فرو

ریختن است

مثل شهری که به روی گسل

زلزله هاست

باز می‌پرسمت از مسئله دوری

و عشق

و سکوت تو جواب همه

مسئله‌هاست

بگذار تا بگريم چون ابر در

بهاران

کز سنگ ناله خيزد روز وداع

ياران

زمین لرزید

دل لرزید

سقف آسمان لرزید

و نبض زندگی خوابید

و شد صد پاره گردنبند

لعل و یشم و مرجانش

و مرد کار در بارگاه خانه

عشق را گم کرد

روبرویم نصف رویت را

بپوشان بعد از این  

ماه کامل می کند

دیوانه را دیوانه تر

مریز دانه که ما خود

اسیر دام توایم

ز صید طایر بی بال و پر

چه می خواهی

مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دل سرگشته ما غیر تو را ذاکر نیست

اشکم احرام طواف حرمت می‌بندد

گر چه از خون دل ریش دمی طاهر نیست

بسته دام و قفس باد چو مرغ وحشی

طایر سدره اگر در طلبت طایر نیست

عاشق مفلس اگر قلب دلش کرد نثار

مکنش عیب که بر نقد روان قادر نیست

(Read more)