شیرین سخن

میان تاریکی

تو را صدا کردم

سکوت بود و نسیم

که پرده را می برد 

در آسمان ملول

ستاره ای می سوخت

ستاره ای می رفت

ستاره ای می مُرد 

ترا صدا کردم

ترا صدا کردم

تمام هستی من …

چو یک پیاله ی شیر

میان دستم بود

نگاه  آبی ماه

به شیشه ها می خورد

ترانه ای غمناک

چو دود بر می خاست

ز شهر زنجره ها

چو دود می لغزید

به روی پنجره ها

تمام شب آنجا

میان سینه ی من

کسی ز نومیدی

نفس نفس می زد

کسی به پا می خاست

کسی تو را می خواست

دو دستِ سرد او را

دوباره پس می زد 

تمام شب آنجا

ز شاخه های سیاه

غمی فرو می ریخت

کسی ز خود می ماند

کسی ترا می خواند

هوا چو آواری

به روی او می ریخت

درخت کوچک من

به باد عاشق بود

به بادِ بی سامان

کجاست خانه ی باد؟

کجاست خانه ی باد؟