شیرین سخن

هر چقدر که در بُعد زمان سفر کنی و

حالت از آدم های رفته زندگیت بد شود

در عوض آدم هایی هستند

که همه ی گذشته ی تلخ را

با یک لبخندشان پشت سر می گذاری

حضورشان بوی خوش عطر یاس، اصلا خود دوست داشتنند ...

آدم های خوب زندگی، که محبت را سبد، سبد ارزانیت می دارند

و کلام شان اکسیری از مهر و محبت است

ناآرام که باشی فقط آنها هستند که با بودنشان و

با نگاه و لبخندشان گردِ آرامش را به رویت می پاشند ...

عجیب کُنج دلت را می گیرند

ناخدا و سکان گیر قلبت می شوند ...

آنقدر دوستی با آنها برایت عمیق و با احترام است

که کلی فرق دارد

با دوست داشتن های سرد و به ظاهر گرم امروزی ...

اطرافت هر چقدر هم آدم های خوب احاطه کرده باشند

حضور آنها جور دیگری به دل می نشیند

انگار آمده اند که قانون کائنات را تغییر دهند

عجیب چگالی حضورشان بالاست

داشتنشان  شیرین  و به دل می نشینند ...